| |
Περνούν τα χρόνια κι εγώ χάνομαι στο «εδώ»
Στις δαιδαλώδεις περπατώντας ατραπούς του
Το δέντρο της ζωής να κόψω προσπαθώ
Προτού γευτ' όλους τους γλυκόπικρους καρπούς του
ένα μειδίαμα στα χείλη σου διακρίνω
για όσα δεν μπόρεσα να κάνω , ειρωνικό
βαρέθηκα χωρίς να παίρνω εγώ να δίνω
κι αυτό είναι το ένοχο πικρό μου μυστικό
Ώρα που αδειάζει το κορμί μου από ζωή
Γιατί να αστράφτει απ' έξω ολόγιομη η σελήνη;
Θα 'ταν πιο εύκολο μια νύχτα σκοτεινή
Να ψάξω σ' άλλον ουρανό να βρω γαλήνη
τσαλακωμένο μέσα μου η ψυχή χαρτί
στον άνεμο το δίνω μα ούτε αυτός το θέλει
ό,τι έκανα θα κάνω ολόκληρη ζωή
τις πίκρες μου θα καταπιώ αλειμμένες μέλι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
