| |
Μην είναι τ'άγρια πουλιά ? Μην είν' τα περιστέρια ?
Αυτά που σ'έκλεψαν κυρά, απ'τα δικά μου χέρια ?
Μην είν' το φως του Αυγερινού ? Μην είναι το Φεγγάρι ?
Που φώτιζαν σαν έφευγες, το δρόμο σου με χάρη ?
Μη φταίει η θάλασσα η πλατιά ? Μη φταίει ο αέρας ?
Που σε παρέσυρε μακριά, του χωρισμού το τέρας ?
Μην είν το δάσος το αχανές ? Μην είναι το ποτάμι ?
Που έκαμαν τη σκέψη σου, μαύρη σαν το κατράμι ?
Μην είν ο μαύρος διάολος, μην είναι τα δαιμόνια
Που χωριστά μας θέλουνε, τόσα και τόσα χρόνια ?
Μην είν' ο άσπρος άγγελος, μην είν΄ο γερο χρόνος ?
Που την αγάπη διάλυσαν, κι απόμεινε ο φθόνος ?
Τούτο μονάχα θα σου πω, κράτα τη θύμισή του
Ο Χάρος μάγια έκαμε, για να βρεθείς μαζί του
Όμως μια τέτοια ομορφιά, του χάρου δεν του πρέπει
Κάλλιο να πάρει εμένανε, κι εσένα να μη βλέπει.
Μια ανοιξιάτικη βροχή, σε φέρνει εδω κοντά μου
Γιατί μας ήτανε γραφτό, να'σαι στην αγκαλιά μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
