| |
Δυο φτερούγες στην πλάτη μου δένω
Με γερό δερματένιο λουρί
Σιδερένιο το σώμα βαρύ
Μα μπορώ στα ψηλά ν' ανεβαίνω
Κι όπως πίνω το νέκταρ του ύψους
Οι νευρώνες μεθούνε και νιώθω
Μες στις φλέβες πως ρέει αίμα νόθο
Πως βουλιάζω σε ήχους και μύθους
Πλησιάζω του ήλιου το σώμα
Πίνω φως, λούζομαι στις ακτίνες
Βάφω ασβέστη τις άσβεστες μνήμες
Της αγάπης να πάρουν το χρώμα
Και τ' αστέρια σαν βγούνε που μοιάζουν
Καντηλάκια σε μνήματα απάνω
Τα ανάβω, τα σβήνω, τα πιάνω
Μα στη θέα μου εκείνα τρομάζουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
