| |
Σήμερα ,τ αστέρια θα χαμηλώσουν ξανά και τα γκρίζα σύννεφα θ ανοίξουν για λίγο το παραθύρι για ν ανασάνουν οι αγαπημένες ψυχές στον κόσμο μας. Ζυγώνει η ώρα και εγω μπροστά στο πουθενά περιμένω να κρυφτεί και το τελευταίο φως του ήλιου. Χέρια απλωμένα έξω στην υγρασία, δέκτες ακτίνων απο το αχανές σύμπαν που απλώνεται απο άκρη σε άκρη στο στερέωμα το ψυχρό και ανέκφραστο. Καπου εκει ξαποσταίνεις πνεύμα ονειρικό, ψυχή αγαπημένη και μου χαμογελάς.Στερεψαν πια τα δακρυα.Τ αφησα να ποτίζουν εκείνο τον κορμό του κυπαρισσιού, που τα ριζά του χάιδευαν τα μαλλιά σου΄.Ωρες ατέλειωτες ακουμπούσα το αυτί μου στο ζωντανό ξύλο για ν ακούσω έστω και ένα ψίθυρο σου. Σου μιλούσα, αλλά απόκριση δεν έπαιρνα απο τα κερασένια χείλη που κάποτε γλυκοφιλουσα...μετα έφευγα οσο πιο αργά γινότανε...Οταν έβρεχε ,έβρεχαν και τα δικά μου μάτια .Υπόφερα με τη σκέψη οτι θα σε μούσκευε η βροχή αγαπημένη.Τωρα τα μαλλιά ασπρισμένα απο κεινη την αποφράδα νύχτα, αρχίζουν ν αραιώνουν αλλά όχι και οι θύμησες. .Αυτές ειναι ολοζωντανα νεανικές σαν τοτε θυμάσαι? "Αυτα τα λέτε για να ρίξετε τις γυναίκες κύριε?" ,.."Εσένα θέλω να ρίξω ομορφιά μου, μόνο εσένα"..και θαρρώ πως ήταν ένα υπέροχο "ριξιμο" και για τους δυό,που όμως δεν κράτησε για πάντα...
αιωνία σου η μνήμη ακριβή μου
ο Μάριος σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
