| Οι κύκλοι του νερού απλώνονται
Αφήνουν το κέντρο μικρού παφλασμού
Εκεί που η πέτρα βυθίζεται αργά
Με τις τελευταίες φυσαλίδες να την εγκαταλείπουν
Κάπου κοντά πια , πολύ κοντά
Το μέγα κύμα
Ανοίγει γιγάντιο στόμα
Καταπίνει αδρανείς ελπίδες
Σαρώνει των ευχών τα βότσαλα
Σαρώνει τους γυμνούς της ακτής
(χρόνια πετούν στο νερό ό,τι έχουν
για να το εξευμενίσουν)
Μια ελπίδα ξανοίχτηκε σε σχεδία
Με σχέδια γι’ άλλους κόσμους
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Σχόλια: 2 Στα αγαπημένα: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|