| |
| | Διαστάσεις απόγνωσης |  | | | Αθήνα, 08/1990 | | |
Μόνος μου μέσα στις διαστάσεις
ενός μικρού κι ανήλιαγου δωματίου,
μόνος μου, χωρίς συστάσεις,
χωρίς προσφορά κοινωνικού βίου.
Συντροφιά μου οι πέτρινοι τοίχοι,
τα έπιπλα κι οι διακοσμήσεις,
στ` αυτιά μου πένθιμοι ήχοι,
χωρίς επίγειες προτιμήσεις.
Το φως του δειλινού διαπερνάει
τις γρίλιες και μου θυμίζει
το χρόνο που αιφνίδια περνάει
και πίσω αναμνήσεις σκορπίζει.
Σκοτάδι απλώθηκε στα μάτια
κι ο δίσκος στο πικάπ στριφογυρίζει,
η μουσική ραγίζει, κάνει κομμάτια
την ψυχή μου, που τώρα δακρύζει.
'Ίσως η μέρα να μην προλάβει
να μου θυμίσει την ήλιο πάλι,
στη λίμνη Αχερουσία νεκρικό καράβι
το τέλος μιας ζωής θα προβάλλει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
12-12-2011 @ 08:35 | 'Ίσως η μέρα να μην προλάβει
να μου θυμίσει την ήλιο πάλι,
στη λίμνη Αχερουσία νεκρικό καράβι
το τέλος μιας ζωής θα προβάλλει.
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
