| |
Πώς να μπορέσω να λησμονήσω την ευτυχία των χαραματιών του βλέμματός σου.
Σαν αποθήκη παλαιική με φιλάργυρο τρόπο την κρύβω όπως έκρυβα πως σ’ αγαπούσα.
Ακούραστος αυτός ο ήλιος που φωτίζει τον κόσμο μας,
Τον μικρόκοσμο του καθένα από μας και τον μικρόπονο των πολλών.
Σαν θρόισμα από σταγόνα στο τζάμι έρχονται οι χαραυγές να μου θυμίσουν πως είμαι ζωντανή ακόμα.
Με μία πίεση που δε λέει να ερμηνευτεί σαρκάζει νωχελικά την υγρή ατμόσφαιρα.
Πρήζει τα άκρα μου και μαυρίζει τα μάτια μου.
Γδέρνουν το νου και σφυρηλατούν τις διασυνδέσεις των.
Τα πουλιά έρχονται από άγνωστους σε μας τόπους και σε γνωστικούς αέρες λευτερώνονται.
Τι κρίμα που δε γεννήθηκα πουλί αρσενικό και ταξιδιάρικο !
Σαν να ψάχνω κι εγώ έναν τρόπο λευτερωτό να αρνηθώ το κάτι που δεν έχω καν αποδεχτεί.
Μάνα παρουσιάζω τη θάλασσα και πατέρα τον ουρανό. Και τα δύο απέραντα, και τα δύο άσπιλα, και τα δύο κινούμενα και αέναα και λευτερωτά, όπως τη σπάνια την αγάπη που λίγοι αντέχουν να τολμούν να νιώσουν μα ποτέ να ξεστομίσουν. Τέτοιες αγάπες δεν μπορούν να οριστούν χωροχρονικά , δεν μπορούν να σπιλωθούν , δε μπορούν να μείνουν ακίνητες και φυλακισμένες, εκ γενετής. Τέτοιες αγάπες είναι πέρα από πάθη, πέρα από συγκαταβάσεις τωρινές και δεσμευτικές, πέρα από τη θάλασσα και τον ουρανό, το μοναδικό παντοτινό ζεύγος, το μοναδικό ερωτικό ζεύγος που γεννά νομαδικές μονάδες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
