| |
Την ένοιωσα κάποιο χειμωνιάτικο απόγευμα πριν κάποια χρόνια,μ αυτό που επακολούθησε στο πολιτιστικό κέντρο όπου δίδασκα δωρεάν σκιτσογραφία στη μνήμη της πρώτης μου συντρόφου,όταν είδα στην διπλανή αίθουσα να φέρνουνε παιδάκια στα αναπηρικά καροτσάκια τους από το ΠΙΚΠΑ για μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση.
Μπήκα λοιπόν ακάλεστος και ρώτησα τα παιδιά αν θα ήθελε κάποιο από αυτά να παρακολουθήσει μαζί με τους μικρούς μαθητές μου,ένα μάθημα Σκιτσογραφίας .
Κάποιο παιδί σήκωσε το χεράκι του απαντώντας θετικά.
Άλλο που δεν ήθελε ο χοντρός!.Το οδήγησα στα σβέλτα σπρώχνωντας το καροτσάκι του στο χώρο των μαθητών μου και του έδωσα μπλόκ ζωγραφικής και μολύβι.
Σε λίγα λεπτά το προσωπάκι του μικρού αγγέλου έλαμψε χαρούμενα,καθώς αργόσερνε τις γραμμές πάνω στο χαρτί.Φαινότανε ευτυχισμένο και απορροφημένο σ αυτό που δημιουργούσε παρέα με τους μαθητές μου.
Κάποια στιγμή σηκωσε το κεφαλάκι του και με κοίταξε χαμογελαστά στα μάτια ρωτώντας με.."πώς σε λένε δάσκαλε?¨". Με αιφνιδίασε στ αλήθεια αυτή η ερώτηση απο τα χείλη ενός μικρού παιδιού.
"Με λένε Μάριο μικρέ μου φίλε"¨του απάντησα.Και τότε άκουσα ότι πιο γλυκόηχο είχα ακούσει στην εξηνταχρονη τότε ζωή μου “δάσκαλε,έχεις ωραίο όνομα ,το ξέρεις?”
¨Ενοιωσα τότε μεσα στην ψυχή μου ,αυτή την μοναδική κατάσταση που μπορείς να ζήσει κανείς λίγες φορές στη ζωή του,αλλά ίσως και να μην έχει την ευκαιρία ποτέ του να την γευθεί,..την υπέρτατη ηδονή.
Ας προσφέρουμε λοιπόν απλόχερα την αγάπη μας σ αυτά τα παιδιά,για να δούμε τα ματάκια τους να λάμπουν και να γευτούμε μέσα απ το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου..την υπέρτατη ηδονή!
Μάριος Ζαμπίκος
(Μαράκος)
δάσκαλος-μαθητής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
