| |
| | Και δεν μου καίγεται καρφί |  | | |
Χάρτινα τα φεγγαράκια σου κι εγώ δεν έχω πια να δώσω.
Χάρτινα τα φεγγαράκια και σε πίστεψα. Κι ό,τι ήταν πάντα ψεύτικο, ψεύτικο ακόμα παραμένει. Το μόνο που άλλαξε είναι το ότι δεν φιλάω πια βατράχους. Έμαθα πως οι πρίγκιπες γεννιούνται πρίγκιπες, πως τα ανθρωπάκια πάντα ανθρωπάκια πεθαίνουν.
Έμαθα πως το μισοφέγγαρο γίνεται πανσέληνος πριν γίνει πάλι μισοφέγγαρο. Πως όλα περνάνε. Αφαίρεση, πρόσθεση και πάλι αφαίρεση. Οι τροχοί γυρνάνε κι όταν τους κοιτάζω έντονα στο τέλος αφαιρούμαι.
Κι έτσι κατάντησα τώρα πια να πιστεύω σε μένα. Στον εαυτό μου που μίσησα με πάθος – με το ίδιο πάθος που σε πίστεψα. Δεν ξέρω τι φταίει και αφού δεν πρόλαβα (δεν ήθελα;) ποτέ να μάθω, άσε με να λέω πως φταίνε τα φεγγάρια. Άσε με να λέω πως έφταιγαν τα μαγικά φιλιά που δεν΄ήταν τελικά μαγικά, το χαρτί που δεν γίνεται χρυσός κι οι στιγμές που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Άσε με να λέω τα δικά μου. Έτσι κι αλλιώς από τότε που έφυγες εγώ έμαθα να ζω με μένα. Αφού δεν ξέρω που γυρνάς και τι κάνεις, μοιράζομαι τα νέα μου με μένα. Πρέπει να σου πω πως όταν βαραίνει η σιωπή, πάω για καφέ με τον εαυτό μου.
Ξέρεις, καμιά φορά την μισώ τη σιωπή. Όταν δεν ακούγεται η παραμικρή ανάσα, τότε φαντάζομαι το γέλιο σου να τραντάζει τη φυλακή μου. Σκέφτομαι πως αν δεν φταίνε τα φεγγάρια, τότε ίσως να φταις εσύ. Εσύ. Όχι πως καίγομαι να ζήσω την απόδοση της δικαιόσυνης. Όλοι εμείς που καιγόμαστε διαρκώς -να το ξέρεις- πως στο τέλος δεν καιγόμαστε για κανένα. Δεν μας καίγετε καρφί μ’άλλα λόγια.
Ξέρεις, καμιά φορά αγαπώ τη σιωπή. Στέκομαι στη βρόχη και κοιτώ τα πλήθη που σπρώχνονται να μπουν στο λεωφορείο. Μα δεν ακούω. Πατώ το σωστό κουμπί και γίνεται η παράσταση βουβός κινηματογράφος. Χώνω το πρόσωπό μου μέσα στο κασκόλ μου και φεύγω χωρίς να με νοιάζει που πάω. Έχεις νιώσει ποτέ την ψύχρα της ελευθερίας; Ξέρω τώρα πια πώς να προσκαλώ τη σιωπή όταν δεν θέλω να ακούσω (υποσχέσεις).
Από τότε που ‘χω να σε δω, Έπαψα να αγαπώ τους ‘δικούς μας’ ανθρώπους κι έτσι θα χαρείς ν’ακούσεις πως τώρα οι ‘δικοί μας’ είναι μονάχα ‘δικοί σου’.
Ολόδικοι σου.
Ολάκερος ο κόσμος δίνει μια ατέρμονη μάχη για αποκλειστικότητα. Κι εγώ πάω πάσο – όχι γιατί δεν θέλω να παίξω, αλλά γιατί δεν γουστάρω να ποντάρω σε ανθρώπους. Δεν γουστάρω να κερδίζω ανθρώπους.
Πάντα εξω απ’το παιχνίδι ήμουνα. Κι έξω απ’τους κανόνες.
Εγώ δεν ανήκω, Μάτια μου. Δεν άνηκα ποτέ άλλωστε σε κανένα.
Εγώ είμαι ελεύθερη, Μάτια μου.
Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά... Και δεν μου καίγεται καρφί...
Καίγομαι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
18-12-2011 @ 19:41 | Πάντα εξω απ’το παιχνίδι ήμουνα. Κι έξω απ’τους κανόνες.
Εγώ δεν ανήκω, Μάτια μου. Δεν άνηκα ποτέ άλλωστε σε κανένα.
Εγώ είμαι ελεύθερη, Μάτια μου. Είμαι ελεύθερη γιατί σ’αντίθεση με σένα έχω μάθει να πονάω.
::xmas.:: ::xmas.:: ::xmas.:: | | konstantinos k.
10-01-2012 @ 17:18 | επειδη οι πολλοι συναισθηματισμοι στο τελος θα μας καταστρεψουν θα μιλησω λιγο,λιγουλακι (συγχωρα με) ωμα.κοριτσι μου εχεις ΤΑΛΕΝΤΟ.χωνεψε το και εκμεταλευσου το. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
