| |
Κάθε πρωί έλεγα καλημέρα στο είδωλό μου στον καθρέπτη και ξεκινούσα μονότονα τη μέρα μου. Τι κι αν κανείς δεν απαντούσε; Υπήρχε απέναντί μου ένα πρόσωπο να με κοιτά, ν' ανταποκρίνεται στο δικό μου χαμόγελο. Άραγε, αν μπορούσα να γυρίσω αστραπιαία το κεφάλι μου την ώρα που έφευγα θα προλάβαινα να δω κάποια κρυφή του έκφραση, κάποιο μυστικό σινιάλο, κάποια προειδοποίηση για το τι με περίμενε στης ζωής το παρακάτω;
Ύστερα, ήρθες εσύ. Σ' αγάπησα τόσο που όπου κι αν κοίταζα έβλεπα εσένα, ήταν το δικό σου πρόσωπο τώρα που με περίμενε στον καθρέπτη να μου χαμογελά ακόμη κι όταν δεν ήσουν εκεί, να μου δίνει δύναμη κι ελπίδα. Έφευγα κι ένιωθα τα υπέροχα μάτια σου καρφωμένα πάνω μου να με ακολουθούν και να με προσέχουν σαν φτερούγες αγγέλου, δεν φοβόμουν τίποτα πια, ό,τι κι αν με περίμενε στη γωνία μπορούσα να το αντιμετωπίσω.
Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Έφυγες και τώρα πια δεν τολμάω να κοιτάξω στον καθρέπτη, δεν ξέρω τι με τρομάζει πιο πολύ, αυτό που δεν θα δω πια ή αυτό που θα ξαναδώ μα δεν θ' αναγνωρίσω, δεν θέλω να κοιτάξω, θέλω να σπάσω τον καθρέπτη μια για πάντα και να πετάξω τα κομμάτια μα κάτι μέσα μου με σταματάει. Είναι ελπίδα ή τρέλα; Δεν ξέρω, το μόνο που ξέρω πια είναι πως έφυγες κι ίσως μαζί σου έφυγα κι εγώ...........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
