| |
Eμείς δεν θα γεράσουμε ποτέ σαν κείνους που φοβήθηκαν τη ζήση
Θα παίζουμε σαν δυο μικρά παιδιά ξυπόλυτοι στην ανθισμένη φύση
Εμείς που αγαπήσαμε βαθιά του χρόνου καταργήσαμε το μένος
Κι ωραία θα παλιώνουμε μαζί χαράζοντας ένα δικό μας γένος...
Εμείς μισόν αιώνα μοναξιάς αντέξαμε ωσότου ειδωθούμε
Μα μες στην ωριμότητα κι οι δυο την κάθε μας στιγμή πια θα χαρούμε
Κι ο λόγος απ' τα χείλη μας μεστός με φθόγγους της σοφίας θα μιλάει
Και τέλος δεν θα έχει το παρόν ανέμελα στο μέλλον σαν κυλάει...
Εμείς - και ο καθένας χωριστά - το έργο μας θα χτίζουμε με πάθος
Θα έχουμε τα μάτια ανοιχτά ν' αφήνουμε ξοπίσω μας το λάθος
Κανένας αναμάρτητος ποτέ δεν βάδισε στη γη με δύο πόδια
Μα πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ προτού να ξεστομίσουμε τα λόγια...
Εμείς για κάποιο λόγο το λοιπόν.. και όχι από έρωτα μονάχα
Δεθήκαμε ψυχή και σώμα πια κι αντέχουμε το κύμα σαν τα βράχια
Ας είμαστε μονάχα ταπεινοί σαν δυο απλοί π' αγάπησαν ανθρώποι
Και θά 'ναι κάθε μέρα φωτεινή ωραία σαν καρπίζουνε οι κόποι...
30-3-2009
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
