| |
Έχω βρεθεί μες τον κυκλώνα
σ' ενός αιώνα τη ντροπή.
Μπερδεύτηκα.
Στροβίλισα τη σκέψη σου
μέσα στα όνειρά μου.
Την δανείζεις τη ζωή σου
και μέσα στο πικρό φιλί σου
κρύβεις κόσμους που πονάνε
χτίζεις τείχη που δεν σπάνε, με ραγίζεις.
Στα μέρη κείνα τα παλιά
Περπάτησα βράδια, πρωινά και σε ζητούσα.
Στου απείρου το άγγιγμα γυρνώ
και πέφτω και παραπατώ στο γνώριμο κενό μου.
Για αυτούς που τόσο αγαπώ
κύκλο θα φτιάξω στρογγυλό
και σε χαρτί θα κλείσω όλη τη ζωή τους.
Να τους ελέγχω να μπορώ
και να μην χάσω ούτε λεπτό την προσοχή τους.
Δεν το ξορκίζω το κακό που με λατρεύει
μα τεμαχίζω την ελπίδα μου συχνά.
Δεν το αντέχω άλλο πια να μην μιλάω
που στη ζωή κυριαρχούν μηδενικά.
Δεν το αξίζω την ατυχία μου να επιτυγχάνω.
Και ότι νομίζω πως σιγά σιγά το χάνω
είναι αυτό που περιμένω αιώνια να 'ρθει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
