| |
Μπορεί τα μάτια μου να είναι κουρασμένα
Και τα μαλλιά μου ν' άσπρισαν με τον καιρό
Μπορεί τα ρούχα μου να είναι σκονισμένα
Και νά 'χουν λιώσει τα παπούτσια που φορώ...
Μπορεί τα χέρια μου να ζάρωσε ο χρόνος
Το πρόσωπό μου νά 'χουν σκάψει οι καημοί
Μπορεί να λύγισε τα πόδια μου ο πόνος
Και να βαδίζω στα σκοτάδια σου σκυφτή...
Μπορεί ακόμη να με βίασαν στο δρόμο
Νά 'χουν ληστέψει και τους κόπους μιας ζωής
Να είμαι άστεγη, τυφλή.. ζητιάνα μόνο
Ίχνος γυναίκας.. που δεν πόθησε κανείς...
Μα δεν θα πάψω ούτε στιγμή να σ' αγαπάω
Κι ας έχω μόνο μια καρδιά κι ένα μυαλό
Κι όσα της νιότης μου στολίδια σου χρωστάω
Σε λόγια κλείνω.. με ασήμι και χρυσό...
Κι ας μην γυρίσεις μια στιγμή να με κοιτάξεις
Κι ας μην αγγίξεις ένα μάγουλο υγρό
Και ας μου πεις ότι μεμιάς θα με ξεχάσεις
..Εγώ ακόμη πιο πολύ θα σ' αγαπώ...
Κάνε μου μόνο μία χάρη πριν πεθάνω:
Ψιθύρισέ μου έναν στίχο στη σιωπή
Κι ίσως για πρώτη μου φορά.. να ανασάνω
Να πω.. πως πέρασα κι εγώ απ' τη ζωή...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
