Δεν αντιστέκομαι αρκετά σ’ ότι με υποτάσσει
να φταίει η εγγενής δειλία που με διακατείχε πάντοτε
ή μήπως η επίγνωση πως είναι ισχυρότερο
εκείνο που μου επιβάλλεται άθελά μου;
Ξέρω ωστόσο πως μαζεύω δυνάμεις
και πως συντάσσω, κάτω από τη δουλοπρεπή δορά μου
την δύναμη των νεύρων μου, την ρώμη της ψυχής μου
και λέω σ’ όσους με κατηγορούν για ενδοτισμό
πως δεν θα αργήσει η μέρα που θα τινάξω τον ζυγό
και που θα αναστηλώσω όλα τα ερείπια
που τώρα κείτονται στη γη, ανάμεσα στα χόρτα
σαν μιαν ανάμνηση αλλοτινών καιρών ακμής
κι ολάκερων ονείρων…
πόσες φορές εξάλλου, η αναγέννηση κι η αρτιότητα
δεν ξεπηδήσανε μέσα απ’ τον κατακερματισμό;
πόσες φορές η ρώμη δεν επωάστηκε μέσα σε σώματα ισχνά
σε μπράτσα αδύναμα , σε ώμους ανίκανους να επωμιστούν
και σε μηρούς στην μοίρα τους δήθεν υποταγμένους;
πόσες φορές κι η ίδια η αντοχή κι η διάθεση για αγώνα
δεν πήγασε μέσα από αδύναμες ψυχές
κι από φρονήματα δήθεν καθημαγμένα;
