| |
Χθες τα χαμόγελα ήταν ορφανά…
μαυροντυμένα, άκομψα…
χαμογελούσα μονάχος…
σε φωλιές χελιδονιών…
κι αυτά φτερούγιζαν…
σχεδιάζοντας ένα χαμόγελο…
άγνωστο στην μνήμη…
στο κάρμα γνωστό…
κρυφό όραμα…
Έφυγαν τα χελιδόνια…
κι ήλθε το χαμόγελο σου…
σαν άνοιξη…
ευωδιές θάλασσας…
όραση ουράνιου τόξου…
ήλθε στο σήμερα…
Γέμισα το ανθοδοχείο νερό…
διάφανο σαν ουρανό…
εκεί το θωρώ…
το νανουρίζω…
στο κέντρο της Ψυχής μου…
Μην φύγεις ποτέ…
μην το στερήσεις ποτέ…
εκεί κολυμπούν οι λέξεις…
ανάδοχες…
νεράιδες…
στην παλάμη του φεγγαριού…
στην χαίτη του ήλιου…
Μην μου στερήσεις…
το χαμόγελο…
το βάζο της ζωής…
θα ραγίσει…
πεσμένο κατάρτι…
σε αγριεμένα μποφόρ…
νεκρές λέξεις…
σε τάφο υγρό…
πάλη στις ορφάνιας τον καιρό…
Μην μου στερήσεις ζωή…
μην διαβρώσεις την στιγμή…
είναι άπειρα…
τα «Μην»…
στο μεγαλείο…
στην εκκίνηση…
που μέθυσα…
στο ποιο Υπέροχο χαμόγελο…
που υπέκυψα…
στο δικό σου…
Ψυχή μου…
Εσύ…
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
