| |
Ξοδεύομαι στου χάους την χροιά
Αστρόσκονη στους πνεύμονες του χρόνου
Θυμάμαι πως την πρώτη μου φορά
Με ξύπνησαν τα θαύματα του πόνου
Γυμνός από την μια μου την πλευρά
Σαν διάφανη σταγόνα κάποιας πλάσης
Μα τ’ άλλο μου μισό στάχτη βαριά
Και αίμα σκοτεινό σ’ άδειες εκτάσεις...
Διψήφιος μονός ο αριθμός
Ταυτότητα γραμμένη με μελάνι
Ο πρώτος μου επίσημος δεσμός
Αρρώστια μου βαριά μ’ άσπρο στεφάνι
Αργότερα οι μέρες μου στενές
Τοπία χιονισμένα σε ταράτσες
Αντίθετες πορείες βιαστικές
Εκτρώσεις συνειδήσεων με σάλτσες…
Οι ελπίδες μου θαμμένες στην βροχή
Κουφάρια από λάσπη και ευλογίες
Καλύτερα θα ήταν στην αρχή
Να τέλειωναν με μιας οι ευκαιρίες
Ανόητος κι αδύναμος μαζί
Δεν φτάνει να μπορείς και να το θέλεις
Αυτό που μας κρατάει στην ζωή
Δεν είναι ότι τάχα λες πως ξέρεις…
Μετρήθηκα με λάθος αριθμούς
Με ζύγισα στην πλάστιγγα του φόβου
Οι αλήθειες μου τροφή για τους θεούς
Σαν κάδρα με νεκρούς σε διαδρόμους
Ορφάνεψα νωρίς από χαρά
Σταμάτησα στην μέση του αγώνα
Αυτά που ψιθυρίζω φωναχτά
Τ’ ακούω από παιδί, μισό αιώνα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
