| |
Είναι φορές που νιώθω
Να βυθίζομαι στον ίδιο μου τον εαυτό.
Αυτές τις στιγμές, υψώνεται γύρω μου
Ενας τοίχος ..Κλεινωντας εμένα στην μέση
Ασφυκτικα
Ενας γυαλινος τοίχος, σαν ένα χρυσό κλουβί
Κεντυμένο με όλους τους φόβους, τα όνειρα, τις σκέψεις μου
ʼυλα, δίχως άλλη δύναμη εκτος την αποπλάνηση
Με κλείνουν
Τοσο , που πλέον δεν μπορώ, δεν έχω αλλο
Απ το να καθήσω στην μέση , σε μια ομίχλη
Γράφοντας τ'ονομά μου, και τ'ονομα το δικό του
Με κόκκινη σαν αίμα μπογιά..
Να ξυπνάω καθε βράδυ κοιτάζοντας
Μελαχολικά τα γκράφιτι, και να ξανακοιμάμαι
Ονειρευοντας πως σπάω τον τοίχο κι ειμαι λευτερη..
και τα όνειρα γίνονται πράξη..
Κι οι σκέψεις λόγια..
Κι εγώ...Απο φυλακισμένο καναρίνι
Αδάμαστος αητός.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
