| |
| | Του χρόνου καβαλάρης |  | | |
Μέσα στις μνήμες του χρόνου,
σταλάζει ένα δάκρυ πικρό.
Χρόνε αισθήματα 'δως μου,
να κάνω το δάκρυ γλυκό.
Κι ειν' η ζωή οπτασία
κάθε φορά που κοιτώ,
σαν παλιά χοροδία
που ανέβηκε πάλι στο πλατό.
Τάχα θωρούσα στο κρύο
απέραντη κι άγωνη γη,
φωνή που φωνάζει αντίο
λίγο πριν φτάσει η σιωπή.
Κι ήρθαν δυο πύρινα χέρια
και πήραν τον ήλιο μακριά,
σαν περσινά καλοκαίρια
που χάθηκαν με το χιονιά.
Φως και σκοτάδι μαζί,
απούσα η μέρα κι η νύχτα.
Ανάσα στο χάος μισή,
που χάθηκε στα παραμύθια.
Και διώχνω τη θλίψη μακριά
σαν δείνω στον πόνο αξία,
παλιά ξεχασμένα φιλιά
που σάπισαν στην αμαρτία.
Της γης, τ' ουρανού απομεινάρι,
θολό και μουντό το φεγγάρι.
Ισόβια στενή φυλακή
που ποτέ δεν θα βγείς απο 'κει.
Κι ειν' οι μήνες αλήτες, περνούν,
τη νιώτη σου κλέβουν και σε ξεχνούν.
Κι έγινες κι εσύ απο πρωτάρης,
ακόμα ένας του χρόνου καβαλάρης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | Fox | | | |
|
monajia
20-01-2012 @ 06:39 | Μέσα στις μνήμες του χρόνου,
σταλάζει ένα δάκρυ πικρό.
Χρόνε αισθήματα 'δως μου,
να κάνω το δάκρυ γλυκό.
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | φλοισβος
21-01-2012 @ 19:40 | Εκπληκτικό! Τον σεβασμό μου έχεις Βούλα!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΝΑΜΠΕΛ
23-01-2012 @ 17:21 | Κι ειν' η ζωή οπτασία
κάθε φορά που κοιτώ,
σαν παλιά χοροδία
που ανέβηκε πάλι στο πλατό.
..............
Κι ήρθαν δυο πύρινα χέρια
και πήραν τον ήλιο μακριά,
σαν περσινά καλοκαίρια
που χάθηκαν με το χιονιά.
...................
Της γης, τ' ουρανού απομεινάρι,
θολό και μουντό το φεγγάρι.
Ισόβια στενή φυλακή
που ποτέ δεν θα βγείς απο 'κει.
Κι ειν' οι μήνες αλήτες, περνούν,
τη νιώτη σου κλέβουν και σε ξεχνούν.
Κι έγινες κι εσύ απο πρωτάρης,
ακόμα ένας του χρόνου καβαλάρης.
ΕΞΑΙΣΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ.
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ)
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
