| |
Πού είσαι,Donna of the dawn;
Μια μέρα ξαφνικά σε έχασα
κι ας το περίμενα καιρό.
Πώς όμως η καρδιά να τ'αντέξει,
πώς να συμβιβαστεί;
Τόσα δάκρυα και τόσες άγρυπνες νύχτες
δεν απαρνιούνται εύκολα.
Κι αν το μυαλό τα κατάφερε,
η καρδιά δεν μπόρεσε.
Για σένα χτυπούσε
και χτυπά.
Ας το έκρυψε άλλοτε μ'ένα χαμόγελο
κι άλλοτε με μια σκυφτή περισυλλογή,
ήταν μόνο για να μην προστεθεί στις έγνοιες σου.
Και πόναγες,κι άνοιγες,κι έβγαζες αίμα,κι έτρεχες
σαν το ποτάμι,ποτάμια ολόκληρα,
κι εγώ τα'κρυβα με τη χούφτα μου,
μην τα δεις και φοβηθείς.
Κουράστηκα,μα τα κατάφερα.
Μόνο λίγες ψιχάλες είδες,
που σου φανήκαν μπόρες.
Πού είσαι,Donna of the dawn;
Καταδικασμένος ήμουν να μην έχω την αγάπη σου
και τώρα τη γλυκιά σου τη μορφή.
Τίποτε δε μου'μεινε από'σένα
και τίποτε αυτό δεν το ξεχνάει.
Τι κι αν ο λαμπρός ο ήλιος
με τις γλυκιές του ηλιαχτίδες με χαϊδεύει
μήπως και με παρηγορήσει,
αυτές μόνο νέες πληγές
ανοίγουν σε κάθε χάδι τους,
που'ναι τόσο απαλό και σε τίποτα δε φταίει.
Ο γλυκός αέρας που δροσίζει
κάθε στιγμή παίρνει
για μένα μόνο
φωτιά
και με πυρωμένα μαστίγια
με βασανίζει
γιατί τόλμησα και σ'έκανα για μένα
τη Donna of the dawn.
Πού είσαι,Donna of the dawn;
Να κλάψω για σένα δεν μπορώ,
άλλα δάκρυα δε μου'χουν μείνει.
Να μείνω ξάγρυπνος για σένα δεν μπορώ,
ήταν τόσα τα βράδια χωρίς ύπνο που
έτσι ζω πλέον.
Ν'αγαπήσω μια άλλη δε μπορώ,
όλη την αγάπη μου εσύ την πήρες
κι ας την έδιωξες μακριά σου.
Μόνο φιλιά του πάθους μού'χουν μείνει
γιατί απ'τα τόσα που ονειρεύτηκα
κανένα δε μ'άφησες να δώσω
στων χειλιών σου τα κόκκινα
τα ρέματα.
Πού είσαι,Donna of the dawn;
Ποτέ μου δεν περπάτησα της παλάμης σου την κοιλάδα
κι αυτή ήταν η καλά κρυμμένη πιθυμία μου.
Άλλος στα ποτάμια της κοιλάδας σου
τώρα δροσίζεται
κι αυτό σπάει τα τείχη της καρδιάς μου
και κατοντάδες είναι οι στρατιώτες του μίσους
που γοργά την κυριεύουν.
Μα και να την κυριεύσουν
δε φοβάμαι,
όλοι οι θησαυροί της
σ'εσένα είναι χαρισμένοι
κι απογοητευμένοι μ'άδεια χέρια
θα φύγουν οι μισητοί οι σταυροφόροι.
Πού είσαι,Donna of the dawn;
Με τη δύναμη
και με την ομορφιά
του καταρράκτη
έπεφταν οι λόγοι μου για σένα
τόσο καιρό
στα δάση της καθημερινότητας,
στις ερήμους των χαρτιών
και στις αβύσσους του στήθους μου.
Με μεγάλες καταιγίδες να ξεσπούν
από τα μαύρα σύννεφα των ματιών μου
έρχομαι και σου ζητώ ανάξια συγχώρεση
γιατ'οι καταρράκτες της ψυχής μου
στέρεψαν
κι άλλα να σου γράψω δεν έχω.
Ξέρω πως δεν την αξίζω
μα ελπίζω στο μοναδικό άγγελο
που'δα ποτέ σ'ετούτη τη γη,
την τόσο μικρή
για να χωρέσει τη χάρη σου
και το χαμόγελό σου.
Και στο εξής όταν θα βρέχει
θα λυπάμαι,
γιατί θα ξέρω ότι ο ουρανός θα κλαίει
γιατί'σαι λυπημένη.
Κι όταν θα'χει ήλιο
και θα λυπάμαι και θα χαίρομαι·
θα χαίρομαι,γιατί ο ήλιος θα'χει βγει
τη χαρά σου να κρυφοκοιτάξει·
θα λυπάμαι,γιατί η χαρά σου
θα'ναι μακριά
από τους στερεμένους μου τους καταρράκτες.
Πού είσαι,Donna of the dawn;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
