Με κάποιον παράξενο τρόπο
οι ώρες γίνονται τόσο περιεκτικές,
που αναρωτιέσαι αν πραγματικά υπάρχουν
ή σ΄έχουν ήδη κλείσει μέσα τους
κι είναι αδύνατον να ανασάνεις.
Τόσο στενεύουν τα περιθώρια.
Ο χρόνος,
μια ανελέητη τρικυμία
κι εσύ στη μέση λοιπόν.
Κι όμως, τριγύρω ακόμη
τολμούν και σηκώνουν κεφάλι τα ζουμπούλια
αψηφώντας το κρύο ή το στενάχωρο χιόνι.
Μάθημα κι αυτό!
Στις ώρες, ν΄αντιστέκεσαι.
Στο χιόνι,
να σηκώνεις κεφάλι ατίθασο.
