βαρύ το σακίδιο που κουβαλάω..
είναι γεμάτο χώμα..
μού βαραίνει την ύπαρξη...
κουράστηκα..
το αφήνω στη γωνιά του μονόδρομου.
ξέρεις...
εκείνου του κρυφού μονόδρομου
που μόνο τα δικά μας βήματα γνώριζε..
έλα και πάρ’ το..
σε παρακαλώ..
και ρίξε το χώμα του στον κήπο σου..
θα φυτρώσει το τριαντάφυλλό μου.
μη μού ανησυχείς..
τα αγκάθια του δε θα σε τρυπήσουν..
δε θα τρυπήσουν κανέναν..
είναι από εκείνα που τα αγκάθια τους καρφώνονται
μόνο μέσα στο δικό τους το κλωνάρι
και όχι μέσα στα χέρια που πάνε να το ξεριζώσουν.
πρόσεχέ μου το.
αν πάλι δεν μπορέσεις,
ή αν δε θυμηθείς το κρυφό το μονοπάτι
που θα σε βγάλει στο μονόδρομο,
δεν πειράζει..
μη μού στεναχωριέσαι, μάτια μου..
έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρξε ποτέ..
