| |
Απόψε με βρήκε η νύχτα, κομμάτια της ψυχής μου να μετράω...
Ποιός θα μπορούσε να δεί το γιατί?
Ποιός θα μπορούσε να μετρήσει τα τόσα δάκρυα που έπεσαν στο πάτωμα,
σαν μικρά κομμάτια απο γυαλί..?
..Κοιτώ τη μορφή μου μέσα απ' τις υγρές στάλες και διακρίνω μια άγνωστη
μορφή..
Τι άραγε να θέλει να μου πεί?
Κοιτάει.. μονάχα κοιτάει.. Σιωπηλή μα δακρυσμένη..
Πως μπορεί μια σταγόνα να κλαίει?
Ποιός της έδωσε ψυχή και νιώθει?
Ντρέπομαι να με κοιτούν.. Δεν θέλω να με λυπούνται..
Σηκώνω το βλέμμα, κοιτώ γύρω μου..
Η πόρτα κλειδωμένη και το κλειδί πεταμένο σε μια γωνιά..
Τώρα δεν φοβάμαι.. ξέρω πως είμαι μόνη..
Κανείς δεν ακούει τα ουρλιαχτά της ψυχής μου..
Είμαι μόνη..
Η καρδιά μου, σύμμαχος στο πόνο και όλες οι αισθήσεις μου,
Παράλυτες..
Τι μπορώ να σώσω?
Μια κρύα νύχτα σαν και αυτή διάλεξα την ψυχή μου να ξεγυμνώσω..
Ίσως να μοιάζει ανόητο.., μα όταν πονάς,
πολλές φορές αποζητάς, το κρύο και τη σιωπή..
Ίσως γιατί κάποιον θέλεις να εκδικηθείς..
Ίσως γιατι ο εαυτός σου, είναι ο πρώτος που βλέπεις....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
