| |
μερα ακομη σε μια πισω αυλη
-για ενα τσιγαρακι στριφτο ή για ενα διαολο ακομη-
το ματι απο κει χανεται
τεσσερα ψαρια θαρρεις ολο κι ολο οι οριζοντες
σε μια λεκανιτσα με νερο θολο απο τα ψιχουλα
ισα που κινουνται απο ανεπαρκεια χωρου και το ενα καθολου
συνθλιψη ψυχης- ακομη και της λεξης
βλεμμα θολο σηκωνει βουβη προσευχη
ενας ουρανος ανακατεμενος πισσα και πουπουλα
επιλεγω την συνεχεια αγνοωντας το επι
στο διαδρομο προς την εξοδο
η δυσαρεσκεια και η απαντηση σα τηλεγραφημα διχως ανασα
στα χαμενα
στο δρομο για την επιστροφη απο την περιφερεια
μια δοκιμασια ισορροπιας προς το κεντρο
πανω στα πεζουλια και στους λασπολακκους
η συναισθηση ειναι φορες σαν απωλεια
πονος απεριγραπτος ζωης που δεν θελει να περιγραφει
απο αξιοπρεπεια/ ειναι αυτο το συν παντα το μαζι και μονοι
σαν γνωση που ακομη αποφευγει
ολον να βρει τον κοσμο αναλαφρη
και ασαφης για την κακοβουλη περιεργεια
και την ακατανοησια που δεν εχει καμια διαθεση
κι ετσι καπως.. βιαστικη κατεχομενη συνηθως απο οργητα
μια τετοια ωρα ενα χερι ενα αγκαλιασμα απο θερμη
θεου δωρο μετεωρο.. δεν το σκεφτεσαι πιστευεις
ειναι παντου και ειναι μπροστα σου
ειναι η ασφαλεια που προσφερει μια ψυχη αθωα
απροσαρμοστη σαν παιδι
σπιτι στον δρομο
παραλυμενη απο αποθαρρυνση ορθωμενη
μου δωσε την πιο προσφατη γευση της
χολη μονο απο ενα παιδι εικοσι χρονων
καρφωνε τον λογο της σα να βλεπε εξωγηινο
αντικειμενο- μη αναγνωρισιμο αρνητικο.
οδοιπορικο. αιωνες.
ποσοι χωρουν σ' ενα ολιγολεπτο;
ο φυσικος θανατος και η φυσικη ζωη
περιοπτα στο πουθενα. δεν θυμαμαι πια.
κανενα μελλον. εναν οιωνο καλο δηλαδη.
επαρκη σε δυναμικοτητα.
μια στιγμουλα μονο σε μια σταλιτσα
ολακερη στρεφει ζωη. μονο ετσι.
νιωσε κι ας μην καταλαβαινεις
ακου μητερα και γιαγιουλα του κοσμου ακου
το εγκλημα σιωπα ακαταπαυστο
διχως αποκλιση καμια
το ψαρι μονο στο δικο του νερο ζει
κι απο κει ασφυκτια
γιατι αισθανεται
τρελο ε;
την εξαφανιση την παρ-ανοια της ανθρωπιας.
ησυχασε. ησυχασε.
ζουρλομανδυα.
χιονιζει παλι. δεν σου κρυβω μια στιγμουλα το χαρηκα.
τα παιδια παλι θα παιξουν. θα χαρουν.
θα πετουν σπινθηρες στον αερα ευθραστοι.
ολα χανονται και τιποτα.
ακου. ζωη μου απο τον θανατο μου.
εσυ το ολο γελιο βεβαια απο την πικρα
αφηνε τα.. πως να κοιτουνε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
