| |
λίγο δροσιά του πρωινού
φυλούσες στη καρδιά σου
και κάθε που τα μάτια σου
σα παραθύρια ανοίγαν
ήταν που τότε ο κόσμος μου
χανόταν στ’ άρωμά σου
μεθούσε και παράδεισοι
της λησμονιάς τον πνίγαν
σαν πυρπολούσες τ’ άρρητο
με το σεπτό σου σχήμα
ιέρεια των στεναγμών
κι η μάντης των δακρύων
γινόσουν καθώς μ’ άρπαζαν
τα μάτια σου σε κύμα
κι έρωτας με ταξίδευε
εκτός των μεθορίων
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
