| |
Τα κόκκινα μποτάκια
Τα κόκκινα μποτάκια μου έχουν ένα σκούρο κόκκινο χρώμα σαν εκείνο του πηγμένου αίματος.
Ξεθωριασμένο που και που με μερικές ύποπτες κηλίδες βρωμιάς που έχει ποτίσει.
Είναι φτιαγμένα από δέρμα μαλακό και ανθεκτικό με σόλες από γνήσιο καουτσούκ που αντέχουν σε κάθε καταπόνηση. Προέρχονται από τη μακρινή Ισπανία και θυμίζουν το Φλαμέγκο και τις ταυρομαχίες.
Δεν τ’ αγόρασα. Ήταν δώρο του πατέρα μου.
Αν και υποψιάζομαι πως ούτε εκείνος τ’ αγόρασε από κάποιο φιρμάτο μαγαζί στο εμπορικό κέντρο της πόλης αλλά, στα απόκεντρα σοκάκια στο Μοναστηράκι ίσως, να τα πήρε από δεύτερο χέρι. Κάποιος άφραγκος τουρίστας τα έδωσε όσο όσο με αντάλλαγμα ένα εισιτήριο φυγής.
Εμένα πάντως μου τα πρόσφερε σε κουτί, τυλιγμένα με μια φανταχτερή κορδέλα και το χαμόγελό του έλεγε πως επρόκειτο για μοναδικό δώρο. Ένα δώρο που θα λάτρευα.
Πράγματι. Τα κόκκινα μποτάκια μου έγιναν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μου, αν και στην αρχή το ομολογώ πως τα φόρεσα με επιφύλαξη σκεπτόμενη στο πίσω μέρος του μυαλού μου, άραγε ποια βρώμικα πόδια τα φόραγαν πριν από μένα. Ποιος ήταν ο κάτοχός τους. Τι άνθρωπος ήταν, πως άραγε να έζησε.
Ακόμα κι αν τα μποτάκια μου είχαν προκάτοχο, τα δικά μου πόδια δεν έπαθαν απολύτως τίποτα, απεναντίας απελευθερώθηκαν. Σαν ταυρομάχος ξεχύθηκα στην αρένα της ζωής πιάνοντας τον ταύρο από τα κέρατα.
Τα καμάρωνα τα κόκκινα μποτάκια μου.
Ντελικάτα και ταυτόχρονα χοντρόπετσα ,κουλτουριάρικα και περιθωριακά , σοφιστικέ και αραχτά πάντοτε τραβούσαν με ενδιαφέρον τα βλέμματα .
Ήταν απίστευτο πόσο καλά μου ταίριαζαν, λες και φτιάχτηκαν αποκλειστικά για μένα. Με τον καιρό έγιναν ένα δεύτερο προστατευτικό άνετο δέρμα, ζεστό και ταυτόχρονα δροσερό. Και ήμουν πάντα έτοιμη για όλες τις εξορμήσεις.
Δε με ενόχλησαν ποτέ. Και έκανα πολλά για να το αποφανθώ.
Μπορούσα με αυτά να τρέξω μέχρι να λαχανιάσω, να περπατήσω ατελείωτες ώρες, να σταθώ μπροστά στο καβαλέτο χωρίς να παραπονεθώ για πόνους, να πλατσουρίσω στα νερά της βροχής, να μπω στις λάσπες, να ανέβω βουνά και να κατηφορίσω πλαγιές να σκάψω με τη στρογγυλή μύτη τους το χώμα, να χορέψω μέχρι εξαντλήσεως, να γράψω εξετάσεις χωρίς να με ενοχλούν οι κάλοι.
Και μετά τα έβαφα τα γυάλιζα με προσοχή και φροντίδα κι ήταν πάντα σαν καινούργια στο κάτω μέρος της ντουλάπας μου.
Κάθε φορά που τα κοιτάζω χαμογελώ γιατί μου θυμίζουν σκανδαλιάρικα τα κατορθώματά μου και προπάντων την τελευταία προσπάθεια να τα καταστρέψω άθελά μου.
Μου θυμίζουν τις εξόδους μου και την ανυπομονησία μου γι αυτές. Πως έψαχνα να βρω ανάλογο πανωφόρι να τα ταιριάξω. Ακόμα όμως και σε αυτό το σημείο με εντυπωσίαζαν. Έμοιαζαν να ταιριάζουν με όλα όσα φορούσα και να μου προσδίδουν χάρη, καθώς και μία ανεξήγητη ενέργεια που καθρεπτιζόταν σπινθηροβόλα στα μάτια μου.
Τα έχω χαρεί τόσο! Τα έχω αγαπήσει τόσο!
Έχω ζήσει μαζί τους απερίγραπτες στιγμές.
Έχω ζήσει τα νιάτα μου, τα νοσταλγικά χρόνια του σχολείου κι ύστερα στο πανεπιστήμιο και τη σκληρή δουλειά. Έχω ζήσει τις παρέες μου και τους έρωτές μου.
Έχω ζήσει τη φύση, τις μαγικές νύχτες με τον ξάστερο ουρανό και τις φωτεινές μέρες με τον καυτό ήλιο.Έχω ζήσει ταξίδια.
Έχω ζήσει τη βροχή και την καταιγίδα, το χιόνι , την αδρή γη, τις πέτρες και τα βότσαλα, την άμμο και το παχύ πράσινο χορτάρι, τους χωματόδρομους και τα ξερά στάχια.
Και τι δεν έχω ζήσει!
Ακόμα κι αν τα κόκκινα μποτάκια μου είχαν προκάτοχο , τώρα πια , μου ανήκουν δικαιωματικά, μιας και που εγώ μαζί τους πέρασα μια ολόκληρη ζωή.
Και ακόμα πανάθεμά τα δεν έχουν λιώσει!
Σκέφτομαι πως αν λιώσω πρώτη, θα ήθελα να τα πάρει κάποιος άλλος.
Κάποιος που, αν θα τα δει να κείτονται παραπονεμένα στην άκρη κάποιου πολυσύχναστου πεζοδρομίου, σίγουρα δε θα μπορέσει με την πρώτη ματιά να συνειδητοποιήσει την αξία τους, θα την ανακαλύψει ζώντας τα.
Ίσως αν τα αγοράσει για τον ίδιο ή για κάποιον άλλο και τα κόκκινα μποτάκια μου αποκτήσουν επιτέλους νέο κάτοχο να τα αγαπήσει, τότε θα ξεκινήσουν όλα από την αρχή και θα συνεχίσουν να γράφουν ιστορία.
Τη δική τους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
