| |
| | Όταν χτυπήσει μια και δυο |  | | | Ποίημα που περιμένει τον τραγουδοποιό του | | |
Όταν χτυπήσει μια και δυο
κι όταν χτυπήσει τρεις η καμπάνα,
θα φύγει η γλύκα των βραδιώ’
και το παιδί απ’ τη μάνα.
Την είπανε κατακλυσμό,
την είπανε πηγή και δροσομάνα,
μα ’χαν τη φρίκη από σεισμό,
τα μάτια της τα πλάνα.
Βγαίνω να πά’ στον ποταμό,
βρίσκω τα πάνω, κάτωθέ μου
κι όπως τ’ ανάποδα γυρνώ,
τη γης αφήνω, Θε μου.
Το γαλανό σου το νερό,
με ξεδιψά, ουρανέ μου,
να δέρνομαι σαν το φτερό,
στα κύματα τ’ ανέμου.
Από ’ν’ απόκρημνο γκρεμό,
στη λίμνη κατρακυλώ, καρδιοχτύπι,
στο χωριουδάκι ’χα θυμό
κι η πόλη πώς μού λείπει.
Τα νούφαρα στον ουρανό,
οι λουλουδένιοι κήποι, αχ οι κήποι,
τι γνώριμο κάθε στενό,
τι γνώριμη κι η λύπη.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
monajia
16-02-2012 @ 19:35 | Το γαλανό σου το νερό,
με ξεδιψά, ουρανέ μου, ουρανέ μου,
να χύνομαι σαν το φτερό,
στα κύματα τ’ ανέμου.
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ.............
::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
