| |
Στο κάστρο που ’ρθες μοναχή σου και περαστική,
θέλεις μπορείς να μείνεις, θέλεις να διαβείς.
Πρόσεχε μόνο το λεκέ τον μπλάβο, χάμω εκεί,
της μάγισσας, της πόρνης και της παλαβής.
Που ’βαψε ως μέσα το χαγιάτι και το πάτωμα
κι ακόμα πάνωθέ του, κρέμεται η θηλιά.
Τόσα και τόσα τον πατούνε, απρόσεχτα άτομα,
δε σβήστηκε, δεν εξεθώριασε σταλιά.
Όποιος να κοιμηθεί πλαγιάσει στο κρεβάτι της,
θ’ ακούσει τη φωνή της και το θρήνο της.
Ανάβρας όμοιο, το μουρμούρισμα, ασταμάτητης
κι αγνής παρθένας σπαραγμός, αγίνωτης.
Σ’ αυτόν τον ξύλινο τον καναπέ, την πιάσανε,
να λέει χρησμούς, να ράβει μαύρα φυλαχτά.
Χωροφυλάκοι, μια ντουζίνα τόσοι, θα ’σανε,
που τρώγαν απ’ του βασιλιά τον μπεζαχτά.
Και την κρεμάσανε στον σπάγκο και την πνίξανε
κι απέ μαρμάρωσαν και κείνοι στην αυλή.
Είναι τ’ αγάλματα που θα ’δες ή στα δείξανε,
άγνωστη ξένη, που ’χεις στο λαιμό μια ουλή.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
