| |
Σκέφτομαι...
τόπους που δεν περπάτησα...
δαιμονισμένους χρόνους...
χαμένους...
νιώθω τα χέρια γιομάτα...
... και ταυτόχρονα άδεια...
ποτάμια γλίστρησαν...
ανά-μέσα στις χαράδρες των δάχτυλων...
μωρές θάλασσες…
έσταξαν δίπλα στα μάτια μου...
στέγνωσαν πριν τις γευτώ...
πριν καούν τα χείλη…
απ' πρόστυχη αλμύρα...
έζησα άπειρους πλανήτες...
έχασα άλλους τόσους...
επί 5,επί 10,επί,χίλια...
πόσους γεύτηκα...
δεν θυμάμαι...
γιομάτο το μπουκωμένο τεφτέρι...
δεν χωρούσε τίποτε άλλο...
κι άρχισα να γράφω στα δέντρα...
στα πεζοδρόμια...
κάποιες σκιές αγωνιούσαν...
στις απουσίες μου…
η ζωή μου...
χαραγμένη στο σύμπαν...
σκόπευαν τις ανάσες μου...
και την δική σου αγαπημένη...
που έστρωνες σαν σάλι…
τρυφερά στις σάρκες μου...
τις νύχτες που εξαντλούμε...
στον έρωτα...
δεν γνώριζαν...
την αποταμίευση των αισθήσεων…
που έκρυβα στο σεντούκι της μνήμης...
μονάχα ο θάνατος ίσως κερδίσει...
μπα...
δεν νομίζω...
ψυχές μου με έχει ανάγκη...
ζηλεύει ο χάρος...
τις πλεύσεις μου στο φως…
μου ζητά έναν μικρό χώρο...
να φιλοξενήσω το σκιάχτρο του...
κάποτε...
αν νικηθώ...
στις πάλης το αδιάφθορο…
θα κολυμπήσω...
σε άλλες πατρίδες...
ερωτοτροπώντας...
σε διαφορετικά σχεδια-γράμματα...
εγκλωβίζοντας ηδονές, πόθους...
αγέρωχος...
σαν αετός…
φτερουγίζοντας...
σε ανείπωτα ταξίδια…
δεν λυγίζει…
η ψυχή στους νεκρούς…
κερδίζει ακόμη και τον θάνατο…
να το θυμάστε...
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
