| |
| | Ίσκιος |  | | | 05/03/2011 Πέρασε κιόλας ένας χρόνος... | | |
Το σπίτι αυτό…
Καρφωμένο-θαρρείς- για χρόνια στο κέντρο του δάσους…
Κάπνοι, σκόνη και άγρια βλάστηση, οι μοναδικοί του επισκέπτες…
Στα άψυχα σπλάχνα του, γερνά μια παράλληλη ζωή…
Κάδρα, φωτογραφίες μουχλιασμένες, αποτυπώματα χειλιών σε θαμπωμένα ποτήρια…
Ένα παλιό πικάπ στο κέντρο του σαλονιού…
Αν διαπερνούσε ρεύμα τα σωθικά του, αν ακόμα υπήρχαν λόγια να αντηχούν σε αυτούς τους τοίχους, θα ξερνούσε λέξεις ακατάληπτες, ασυνεχείς μελωδίες ενός μυαλού που ραγισμένο παραπατά προς την ανυπαρξία.
Υπήρξε άραγε εδώ…
Ναι!
Υπήρξε!
Αυτή η αναρριχώμενη ερημιά, έχει ανάγκη για να εμφανιστεί την συγκεκριμένη ύπαρξη –ξέρεις, λέξη απαγορευμένη εδώ και καιρό σε αυτό το σπίτι-, την έχει ανάγκη, για να την κατασπαράξει, σαν σάρκα ζώου που σφάλισαν τα μάτια του.
Υπήρξε, τώρα όμως μόνο σαν αόριστη μνήμη.
Σαν μία σύσπαση του προσώπου που βυθίζεται στα πελάγη του χρόνου
-μαζί της, η επιβεβαίωση της παρουσίας της, μετά το ίδιο το συναίσθημα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου και τέλος ο άνθρωπος-.
Σαν το πρώτο φιλί και την ψευδαίσθηση των χειλιών που ποθούν σαν να μην πρόκειται να σφραγιστούν ποτέ.
Όχι από φόβο, όμως ένας μεγάλος πλάτανος έχει απλώσει τη στοργική του αγκαλιά πάνω στο σπίτι αυτό, που αδιαφορώντας για όσα υπάρχουν στα παράλληλα ξένα σύμπαντα, έχει κρυφτεί στο παγωμένο αγκάλιασμά του,
-Γύρω οι άνθρωποι ουρλιάζουν, λόγια φρικτά, χνώτα που μυρίζουν απαίσια, η ματαιότητα να στήνει μνημεία, το φθαρτό να υποκρίνεται ανεπιτυχώς τον ρόλο του αιώνιου-
Και στο σπίτι, η σκιά του μεγάλου, επιβλητικού πλάτανου,
Να γλιστρά διακριτικά μέσα από το σπασμένο τζάμι,
Και σαν σεντόνι, να σκεπάζει το μεγάλο κρεβάτι στην παλιά σοφίτα…
Εκεί που από χρόνια, ξαπλώνει ο πατέρας, νεκρός...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Θάνο, αυτή η απώλεια ποτέ δεν θα γίνει συνήθειά μας...3/9/2016 | | | |
|
monajia
05-03-2012 @ 15:20 | ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΟ...........................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Άγγελος Αραβαντινός
05-03-2012 @ 19:14 | Φοβερό! | | RoadPoet
06-03-2012 @ 06:51 | Υπάρχουν ποιήματα, όπως αυτό, που συνιστούν εξαίσια δείγματα μιας ιδιαίτερης κινηματογραφικής "τεχνολογίας", όχι απλώς τριών αλλά περισσοτέρων διαστάσεων.
Δεν απαιτούνται ειδικά γυαλιά, οπότε δεν χρειάζεται να επιστρέψετε τίποτε βγαίνοντας από την αίθουσα - μόνο, ίσως, να πάρετε κάτι μαζί σας... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
