| |
[I][B]Ο χρόνος... κι εγώ... αλλού[/B]
Διαδρόμους λείους
κρύους
με άσπρα πλακάκια
αργά διαβαίνω
Αιχμάλωτος στης φυλακές του χρόνου
μ’ έναν ζουρλομανδύα
- της κοινωνικής απομόνωσης –
κι εγώ γλυστράω
για να πάω
γλυστράω
για να πάω
Α λ λ ο ύ...
Λίγο το φως που δραπετεύει από της χαραμάδες
- του χρόνου –
αγγίζει της ρυτίδες στις κόχες των ματιών μου
και καίει
αυτά που έχω δει
και καίει
αυτά που πρόκειται να δω
στον χ ρ ό ν ο...
τον π ό ν ο...
ένα κελί
πάλι με περιμένει απεγνωσμένα
να ξαναγράψω
για την αιωνιότητα
που δεν γνωρίζω
κι ας την ορίζω
χαράζοντας στους τοίχους
του χρόνου...
του πόνου
που καίει
δεν φταίει
η παραπλάνηση
στους διαδρόμους
του χρόνου...
ούτε η σφαίρα
του δολοφόνου
του πόνου
Τρίζει ανατριχιαστικά
η πόρτα
που πίσω μου κλείνει
μόνο μ’ αφήνει
με σκέψεις.
Τα όπλα της σιωπής μου
καταθέτω
φωνή...
στριγκλιά,
μ’ αφήνει κι έξω βγαίνει
να πιάσει τον χρόνο
προσπαθεί
να τον στραγγαλίσει
το φως ν’ αφήσει
να κάψει
την φωνή
κι εγώ αλλού...
τρέχει το τρένο
κι εγώ το φρένο
... δεν...
τραβώ[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
