| |
Πολύχρωμα σαν το ουράνιο τόξο τα όνειρά μας
κι ακουμπισμένη στα όνειρά μας η ζωή.
Μα τα όνειρα περνάνε κάποτε από μπροστά μας,
χωρίς μια στάση να κάνουνε για εμάς
και η ψυχή μας, συγκάτοικος τότε με τη θλίψη,
στενάζει απ’ τον καημό της.
Έναν καημό για το επιθυμητό που ποτέ σ’ εμάς δεν ήρθε,
έναν καημό για το ανεπιθύμητο που ξάφνου ήρθε.
Κι η όψη μας εικόνα τότε του καημού που η λύπη έχει ζωγραφίσει,
για τα όνειρά μας που ναυάγησαν ή τα σκορπίσανε οι άλλοι.
Συχνά η ζωή μουντή κυλάει, χωρίς κανένα σκοπό, καμία σημασία.
Δυσεύρετη πια η αγάπη, άφαντη η προσδοκία, ατέλειωτη η προσμονή.
Μόνο κάποιες λίγες στιγμές της ζωής είν’ εξαίσιες.
Ζωή, μια πολύ οδυνηρή ιστορία.
Λύπες, βάσανα, απογοητεύσεις.
Πολύπονη οδοιπορία!
Συχνά η ζωή άχρωμη κυλάει, χωρίς κανένα νόημα, κανένα ενδιαφέρον.
Δραπέτης πια ο έρωτας, προσκέφαλο η μοναξιά, χαμόδεντρο η χαρά.
Μόνο κάποιες λίγες στιγμές της ζωής είν’ υπέροχες.
Η ζωή βουβά προχωρά.
Πίκρες, διαψεύσεις, γηρατειά.
Σιωπηλή συμφορά!
Αχ βρε ζωή, εσύ που πάντα καθορίζεσαι από μια εύνοια, μια τύχη,
εσύ που πάντα καταγίνεσαι με ανισότητες, αρρώστιες και πολέμους,
εσύ που πάντα ακουμπάς στα όνειρά μας πάνω,
αχ βρε ζωή, εσύ σκληρή και μεταξένια!
Το ποίημα του Νίκου Ζώρη “ Ακουμπισμένη στα όνειρά μας η ζωή”
υπάρχει στο ομότιτλο βιβλίο του (σελίδα 62)
Εκδόσεις “Λεξίτυπον” - έκδοση 2011.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
