| |
βαρεθηκα πια αυτο το ασε την πολυθρονα και βγες στους δρομους
μεχρι και η "κουτση μαρια" πια το λεει
μονο πετρα καμια δεν ακουσα μα ισως παλι να με γελουν τα αυτια μου
μου φτανει που σηκωνομαι απο την θεση μου
παω οπου εχω και δεν εχω.. καπνισει δεν καπνισει
σαν η ψυχη αποστρεφει ειναι που ανοιγεται εκτος σχεδιου βγαινει
μεχρι οδοι και νουμερα στον οριζοντα σχηματιστουν απο ουρανο μοναχα
εχω δουλεια δεν εχω αυτο που ειναι να ξεβραστει ξεβραζεται
απο ακυριευτο βαθος η επιλογη δεν υπαρχει
εχω γω δεν εχω βολη και στηριγμα παλι η ψυχη σωμα και γλωσσα οδηγει
αντιθετη περιπτωση δεν υπαρχει παρα αρνηση
στο σημειο αυτο σταματαει ο χρονος δεν τον εχω και δεν εχω κι αλλη σκεψη
δεν εχω ησυχια κι ετσι ανταμωνω ηρεμια αερα και αγκαλια
κουβεντα της σιωπης που ποτε δεν ακουσα
ουδεποτε περιμενα κι ετσι ανταμωνω αδολη την χαρα την προσφορα την εκφραση
οπωσδηποτε χτυπημενη απο την ζωη δεν θα πω ουτε ευνοημενη ομοιως ατυχη ή τυχερη
μα τον θανατο τον αγαπω σαν η ζωη η ιδια μονος και αδεσμευτος οταν ερχεται αναποδραστος
τα παντα ολα μας βρισκουν και το τωρα της ζωης παντα κι ας ο θανατος μαζι της παει
ανοιχτη για εαυτον για οποιον το σωμα αρρωσταινει γιατι η μασκα του΄ναι πλεον ανυποφορη
για οποιον τον θανατο διχως παθος και σκιες λογαριαζει με τον πονο φουσκοθαλασσια λαδι στα στηθια
για οποιον με την ψυχη του ολη και παραβιασμενος και τυφλος ακομα την κοιταει
στο σπασμωδικο του παραπονο στην αναρθρη εκκληση στο τιποτα για το τιποτα ειναι
διχως γιατι.. πανω στη γη περαστικη ειμαι και ειμαι αδυναμη εντελως
αβιαστα και αυθορμητα να μην την περπατησω και ξαφνικα μια στιγμη στα ποδια της
μαγικη με καθε της διαθεση οπως την γνωρισα να μην την αφησω
αδυναμη πολυ και την ξαστερια για μενα να περιμενω κι ομως την ειδα
καταβρεχομαι απ' αυτην κι αυτην θα βλεπω ως τελους θα ακουω
μεσα απο βλεμματα σημαδια γιοματα τρικυμια και ψυχη αναδυομενη
δεν θελει τιποτα η ξαστερια για να βγει την ενωση να φερει ψυχες μοναχα
πυλες ξεχασμενες ολανοιχτες στο παν και το αχρειαστο κλειδι
αυτο ολος ο σκοπος αυτο το ουρανιο τοξο αυτο η γεφυρα αυτο ολη η μελωδια
αυτο η ευτυχια αυτο ο θεος και ναι.. δεν ειναι τιποτα κι 'ναι..
ο οργασμος μας χαρα θεου.
μα παρακαλω ας πει καποιος μεγαλος στα χαρτια
πια τι ευχαριστηση ακομη βρισκει
στην αντισταση και στο σχεδιο
οταν φτιαγμενος ειναι μονο να βγαινει απο μητρα διχως επιστροφη ενοσω ζει
ο ανθρωπος
η ολοκληρωση
δεν ειναι το σχεδιο δεν ειναι- ο σκοπος
οπως το σωμα αναποφευκτα φθειρεται ετσι και το πνευμα ως η αλλη οψη του νομισματος
διχως βια διχως τιποτα απο φυση προς στην αθωοτητα της επιγνωσης κυλα.
ξεχαστηκα σημερα.. μα η ζωη ειναι μεγαλη.. η ζωη ειναι μικρη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
