| |
Υψώνω σημαία…
εσωτερικής ειρήνης…
στην βραχονησίδα…
σκάβοντας οξύμωρους βράχους…
χαράζοντας λέξεις…
κι οι άκρες των δαχτύλων…
δεν πονούν…
δεν ματώνουν…
στο εμφύτευμα της ζωής…
στις σχισμές συσσωρεύω φως…
στους παφλασμούς οργανώνω ταξίδια…
λευκοί γλάροι απογειώνονταν…
στην θαλπωρή της αγκαλιάς μου…
στα φτερά τους…
χαράζω όνειρα…
ορμητήριο…
στο κάστρο τιμής…
στο άβατο της Ψυχής…
Ορδές από κατάδικους…
πολιορκούν κραυγάζοντας…
πυρπολούν…
καταριούνται…
οργισμένοι…
στο πλοίο της καταστροφής…
όλμοι μίσους…
δηλητηριασμένες ριπές…
πονάει το σώμα…
θολώνει η σκέψη…
πόσο ν’ αντέξω…
την πολιορκία της ντροπής…
Το λευκό μου λάβαρο…
διάτρητο…
ματωμένο…
κι οι γλάροι τρόμαξαν…
χάθηκαν στο γαλάζιο…
ως κι οι προσ-ευχές…
με πρόδωσαν…
θεοί αδιαφόρησαν…
κι οι γαμημένοι «Πιστοί»…
που έταζαν όρκους…
λάκισαν σαν λαμόγια…
όλοι προσκυνούν…
στους «ναούς της αμαρτίας»…
εκεί λερώνουν την αγάπη…
στους παγετώνες…
μιας ανύπαρκτης «άνοιξης»…
σε ποια φυλακή…
να σταβλίσω τις προδοσίες…
σε ποιο στρατόπεδο…
να συγκεντρώσω…
τα χάρτινα είδωλά τους…
Τώρα ποιον ν’ αγκαλιάσω…
πώς να κερδίσω τον θάνατο…
που να κρύψω το όραμα της ζωής…
στον ανελέητο σφυροκόπημα…
τεμαχίσανε τις σάρκες μου…
κακοποίησαν τις σκέψεις μου…
βίασαν ότι δόξαζαν…
στις ανάγκες…
της πρόστυχης τους διαδρομής…
Αντίο λοιπόν κουφάλες…
οριακά αντι-στέκεται…
η Ψυχή…
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
