| |
Αχτίδες φωτός στο πρόσωπο μου. Πάλι άφησα χθες την κουρτίνα ανοιχτή χαζεύοντας τ' άστρα του βραδινού ουρανού. Κι έτσι το πρωινό με βρήκε απέναντι στον ήλιο του Μάρτη. Έκαψε τα μάτια μου αναγκάζοντας με να ξυπνήσω και να κοιτάξω απ' το ίδιο παράθυρο που κοίταζα και χθες, μόνο που δεν υπήρχαν πια άστρα. Η γλυκιά μελαγχολία της νύχτας είχε αντικατασταθεί απ' το αναζωογονητικό τοπίο της μέρας, τους ήχους των πουλιών και μυρωδιά απ' τις λεμονιές μου. Ήταν σα να ξεκινούσε η ζωή απ' την αρχή, σα να είχε μηδενίσει ο χρόνος και να ‘χαμε όλοι μία ευκαιρία ακόμη. Ναι! Τόσο όμορφα. Τόσο απλά. Τόσο απρόσμενα θετικά και αισιόδοξα.
Στο μυαλό μου υπήρχε μία και μόνο σκέψη: Μια κούπα καφέ στο μπαλκόνι, με τα σκυλιά να παίζουν τριγύρω. Ο μίζερος εαυτός μου πρέπει να 'χε κρυφτεί κάπου περιμένοντας μια ευκαιρία να επανεμφανιστεί. Αλλά δεν το 'κανε. Φαίνεται πως ξεχάστηκε κάπου στ' αρώματα του Μάρτη, ενδεχομένως είχε αράξει κι αυτός κάπου να λιαστεί. Κι η μέρα κύλησε φτάνοντας σ' αυτήν ακριβώς τη στιγμή που γράφω αυτά τα λίγα. Δε νιώθω καν την ανάγκη να πιάσω το χαρτί μου, όπως συνηθίζω να κάνω όταν θέλω να εκφράσω κάτι. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και πληκτρολογώ ηλιόλουστες λέξεις. Δεν είμαι τίποτα παρά μονάχα σκόνη στο σύμπαν... Κι όμως το σύμπαν μου χαμογέλασε σήμερα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
