| |
| | Άνοιξις |  | | | Καλημέρα.Να έχετε μια όμορφη μέρα! | | |
Μια φορά, μονάχα μια φορά να μου έδινες δίκιο. Ας ήμουν εγωιστής, ας ήμουν τρελός, ας ήμουν εγώ το λάθος. Μια φορά να γαλήνευε η καρδιά μου. να γυρνούσε στη θέση της η ψυχή μου.
Πως το αντέχεις αυτό; η ψυχή μου να αγνοείται μέρες τώρα, χρόνια τώρα. Κάποια μάνα με ρώτησε. Ξέρεις πως είναι να χάνεις το παιδί σου; Έπρεπε να της αποκριθώ. Ξέρω!
Όποιος έχει χάσει τη ψυχή του, αυτός που την ψάχνει μέσα στον κόσμο αυτός μπορεί να καταλάβει.
Και το χειρότερο να μην μπορεί να βγει να την βρει. Το χειρότερο η φυλακή χωρίς τη ψυχή σου. Μ’ αυτό που ζεις τι είναι δεν είναι ψυχή; Είναι απλά τ’ αποτυπώματα της;
Να το πούμε ‘’κοινή συνείδηση’’;
Χτύπησε η πόρτα. Κανείς άγνωστος.
Μια φωνή μέσα μου, μια σκέψη πρώιμα ανθισμένη με προκάλεσε να κοιτάξω έξω από το παράθυρο να δω τα δάκρυα των άλλων, όχι μόνο τα δικά μου.
-Αυτό που κάνεις είναι εγωισμός.
-Τον εγωισμό σου όμως μόνο με τη θυσία τον νικάς του διπλανού, αυτού που στέκεται δίπλα σου, κοντά σου. Τον εγωισμό σου μόνο με το θάνατο του δικού του εγωισμού.
‘’καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι•’’
-Ο εγωισμός ανήκει στο σώμα;
Κοίταξα έξω. Είδα μπαλκόνια, πολλά μπαλκόνια. Τα πιο πολλά άδεια. Γιατί χρειάζονται τα μπαλκόνια; Τραπέζια και καρέκλες σκονισμένα, ρούχα σε μερικά απλωμένα.
Κοίταξα κάτω. Και είδα δυο χέρια γερασμένα τα απλώνουν τρία ρούχα. Οι κινήσεις αργές πολύ αργές. Χρονοβόρα για εκείνην. Σκέφτηκα ανορθόδοξα: αυτή η γιαγιά έπρεπε αυτή τη στιγμή να πίνει το καφεδάκι της κι ο εγγονός της να απλώνει τα ρούχα. Μα ο εγγονός της ήταν δυο πολυκατοικίες πιο κάτω την κοιτούσε και κάπνιζε τσιγάρο φτιάχνοντας δικές του έγνοιες. Να έχει να ασχολείται.
Το πρόβλημα, αριθμός ενικός.
Τα προβλήματα, αριθμός πληθυντικός.
Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι ίσως κάνουμε λάθος στον αριθμό.
Μόνο στον αριθμό; Γιατί όλοι ξεχνάμε, γιατί επιμένουμε στην ατομική ιδιοκτησία του;
Σήμερα όλοι αγωνίζονται ν’ αποκτήσουν, να αποκτήσουν τίτλους προβλημάτων. Κι έτσι καυχιόνται πως είναι ευτυχισμένοι. Υποκρινόμενοι.
-Τι σημαίνει: ευτυχισμένες μέρες;
-Σημαίνει: περιμένοντας τις ευτυχισμένες μέρες.
Το πρόβλημα είναι καθαρά κοινό αγαθό, μια οντότητα που όμως ο νους μπορεί να διαστρέψει.
-Φοβάμαι το μυαλό μου, το μυαλό σου.
Και γύρισα το βρεγμένο πρόσωπο μου πάλι στα μπαλκόνια. Όλα άδεια. Και τότε άδεια και σήμερα.
Σήμερα.
Σήμερα, μόλις γεννιέται ένα παιδί του αγοράζουν ένα σπίτι και τον αφήνουν μόνο του εκεί να ζήσει. Από μωρό, ναι από μωρό.
Και όλοι το δεχόμαστε. Αυτό θα πει θηρίο κοινωνικό.
Άδεια τα μπαλκόνια. Τι τα θέλουν οι άνθρωποι τα μπαλκόνια; Για τα ρούχα φυσικά, για τις όμορφες φτηνές καρέκλες, τα ψυχρά σκονισμένα τραπέζια.
Αχ!
Άνοιξις. Μυροβόλος άνοιξις. Αυτό ακούω από τα πουλιά. Βιάζονται, βιάζονται πολύ να γίνει η ανάσταση!!!
Μπορώ να φανταστώ τους περισσότερους στα φέρετρα τους να περιμένουν. Αρκετοί τα σέρνουν μαζί τους. Να εκείνος δεν άντεξε, ήθελε να καπνίσει. Σύρθηκε με το φέρετρο ως το παράθυρο και άναψε τσιγάρο.
Μία γυναίκα γύρισε και είπε στη διπλανή της: Θα πεθάνω, φοβάμαι, θα πεθάνω.
Πόσο δυστυχισμένη. Δε μπορεί να υποψιαστεί πως πιθανώς να τυγχάνει νεκρή;
Και εγώ: που νιώθω το βάρος από το φέρετρο μου, που νιώθω σαν νεκρός;
Κάποτε απλώς υποψιαζόμουν και σ’ άφηνα να γλύφεις τις πληγές μου. Έτσι έλεγα πως παρηγοριόμουν.
Άνοιξη. Όλοι περιμένουν την άνοιξη. Την προγραμματισμένη παρέλαση των εφήβων, που ίσως να μη θέλουν να παρελάσουν. Ίσως να θέλουν να τρέξουν, ναι να τρέξουν. Ίσως να ψάχνουν κι αυτοί τις ψυχές τους. Ίσως τα όνειρα τους.
Τα πουλιά, αυτά τα πουλιά πόσο τα μισώ. Κελαηδάνε ασταμάτητα, όσο πιο δυνατά μπορούν. Για μια στιγμή λες θα κουφαθείς όταν η θεωρία του μυαλού σου διαπιστώνει πως αυτή η λαλιά τους φέρνει την υποψία της ανάστασης. Την υποψία πως η λαλιά τους, ορατή και αόρατη, μπορεί να μηδενίσει την ύπαρξη σου.
Άραγε πότε η υποψία θα φέρει ελπίδα και πότε η ελπίδα θα φέρει το ποθούμενο;
Και τώρα μ’ αυτές τις λιγοστές σκέψεις έπεσε η νύχτα. Νυχτερίδες στον αέρα, μικροσκοπικοί χαρταετοί χωρίς νήμα. Αχ τι όμορφα. Τα φώτα όλα κλειστά. Ναι κοίταξα πάλι από το παράθυρο. Μια μελαγχολία από μια μελωδία βάρυνε τη νύχτα και δημιουργούσε αντίθεση στην απογευματινές σκέψεις μου.
Ένα χέρι αστέρια στον ουρανό, μυρωδιά από σαπισμένα φρούτα στον αέρα. Που είναι η ψυχή να θρηνήσει την υπέρμετρη ματαιοδοξία.
Τα δάκρυα των ανθρώπων. Φευ!!! Όπου κι αν γύρισα μόνο τα δικά μου δάκρυα είδα.
(Και ξάφνου μια τρελή με ντουντούκα σε ένα αυτοκίνητο έκραζε τους ανθρώπους να μαζευτούν στο Αιγάλεω, στο κλειστό για την συγκέντρωση. Θα μιλήσει η Αλέκα Παπαρήγα, όχι στον δικομματισμό, έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση… κράχτης. Κι ήταν σαν να έβριζε και να απειλούσε να μαζευτούμε. Ναι ένιωθα απειλή, ένιωθα προσβολή. Λες και ήμουν μάζα. Δε τολμάνε να έρθουν σπίτι μου γιατί ξέρουν πως δεν είναι φίλοι μου.
Δυστυχώς μετά από αυτό το γεγονός η ποίηση μου σταματά εδώ! )
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | «Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν» | | | |
|
aridaios
30-03-2012 @ 07:52 | Ένα χέρι αστέρια στον ουρανό, μυρωδιά από σαπισμένα φρούτα στον αέρα. Που είναι η ψυχή να θρηνήσει την υπέρμετρη ματαιοδοξία.
Τα δάκρυα των ανθρώπων. Φευ!!! Όπου κι αν γύρισα μόνο τα δικά μου δάκρυα είδα.
ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ::rock.:: | | monajia
30-03-2012 @ 08:26 | ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ..............
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | psixopedi
30-03-2012 @ 10:22 | πολύ ωραίο, είσαι καλός στην ανατομία | | Medelegief
30-03-2012 @ 14:23 | να είστε καλά όλοι σας.κάθε σχόλιο δεκτό.και μόνο που κάνετε τον κόπο να διαβάσετε το εκτιμώ.
όλα τα σχόλια είναι δεκτά. ::love.:: ακόμα και αυτά που είναι πιο αυστήρα,πιο ιδιαίτερα γιατί έτσι μπορούμε να ψάξουμε πιο βαθιά μέσα τον ευατό μας και να γίνουμε πιο ξεκάθαροι στο να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας...
το γράψιμο κάνει καλό.να γράφετε.δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία από αυτό.
όταν έγραψα το παραπάνω ήμουν πολύ στεναχωρημένος.
αλλά στην πορεία όλα τα αρνητικά συναισθήματα εξαφανίστηκαν και ένιωθα μια γαλήνη.
συχνά οι άνθρωποι δεν τα βρίσκουμε μεταξύ μας λόγω πολλών παραγόντων.το να γράφεις είναι κάτι μυστικιστικό.είναι σαν τα μιλάς εκεί που πρέπει αλλά με τη σιωπή.
υπάρχουν μερικές φορές που είχα να γράψω πάνω από χρόνο.δεν μπορούσα να εκφραστώ.ήταν ότι χειρότερο.
εύχομαι λοιπόν να γράφετε όσο πιο συχνά μπορείτε και να είστε ειλικρινείς.ακόμα και αν δεν το βλέπουν οι αναγνώστες σας,το ξέρετε εσείς και αυτό δε θα αργήσει να φέρει το ποθούμενο.την άνοιξη και την ''ανάσταση των ψυχών''...να είστε όλοι καλά. | | idroxoos
30-03-2012 @ 17:28 | .......................είναι σαν τα μιλάς εκεί που πρέπει αλλά με τη σιωπή. ::yes.:: ::wink.:: | | ierapostolos
31-03-2012 @ 09:41 | ::yes.:: ::yes.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
