| |
Έμφορτος, αλληλοσυγκρουόμενες αμφιβολίες σκέφτηκε να μιλήσει στο Μάικ το απέρριψε αυθωρεί τι νόημα θα είχε, εφ όσον είχαν συμφωνήσει να τον επισκεφθούν.
«Προτίμησε δείχνοντας ιδιαίτερη φροντίδα στο χώρο της ...υγιεινής να, στρωθεί στη δουλειά ξεκινώντας με μια γενική καθαριότητα . Τοποθέτησε αποσμητικά, χαρτί υγείας , κρεμοσάπουνο, καθαρές πετσέτες ενώ,
«διαβαίνοντας επανειλημμένα μπροστά από το… μπογιατισμένο καθρέπτη, κοιτούσε τα περίεργα και μουρμούριζε άντε να δω, τι χαμπέρια μου ετοιμάζεις»!
Συνέχισε τις προετοιμασίες αλλάζοντας καθαρά σεντόνια και μαξιλαροθήκες στα κρεβάτια.
«Η γυναίκα του, (έτσι αποκαλούσε τη Νάντια ) είχε στα ερμάρια τα πάντα τακτοποιημένα, πεντακάθαρα» .
Έριξε μπόλικο νερό ξεπλένοντας το μακρόστενο τραπέζι και τις πλαστικές καρέκλες της αυλής κι’ όταν τελείωσε, τηλεφώνησε λαχανιασμένος στη ψησταριά του χωριού παραγγέλλοντας, «με την εντολή η παραγγελία να εκτελεστεί το αργότερο μέχρι τις δέκα και μισή» μισό κατσίκι και πέντε έξη κιλά κοκκορέτσι!
Ο Δίας δεν έπαψε να τριγυρνά στα πόδια του έχοντας χαρούμενη διάθεση για παρέα.
«Ο Άλεξ τον αποπήρε με μετρημένη αυστηρότητα.
Φίλε! Δεν είναι ώρα για τέτοια περιμένουμε μουσαφιραίους.
«Εκείνος είδε και απόειδε που δε του έδινε σημασία τα παράτησε και αποσύρθηκε στη δροσιά, προτιμώντας να απομακρύνει μικροοργανισμούς που, «παρά τη περιποίηση» παρείσφρεαν στο λείο του τρίχωμα, φέρνοντας του εκνευριστική φαγούρα».
Το ίδιο μεσημέρι ο Άλεξ δε μπόρεσε να κλείσει μάτι κατάφερε όμως να, βελτιώσει την απόδοση του στο καφέ πίνοντας απανωτά τρία φλιτζάνια. Έφτασε να ανάψει ακόμη και τσιγάρο, «που βρήκε σ’ ένα ξεχασμένο κουτί» το οποίο είχε κόψει πάνω από τρία χρόνια»!
Τράβηξε νευρικά μερικές ρουφηξιές αλλά προτού χάσει οριστικά τον αυτοέλεγχο το έλιωσε σκορπίζοντας το αποτσίγαρο στο κήπο.
«Φαντάζονταν την έκπληξη και της αγριοφωνάρες της Νάντιας, «το τσιγάρο ήταν εχθρός της» αν τον αντίκριζε να ξανακαπνίζει.
Οι σκιές είχαν επεκταθεί όταν στη τελευταία στροφή πριν το νεκροταφείο, έκανε την εμφάνιση του, ένα αυτοκίνητο σημάδι, πως οι γνωστοί , άγνωστοι επισκέπτες πλησίαζαν.
Ο Άλεξ περιμένοντας ανυπόμονα στην αυλόπορτα, παρατηρούσε το συνηθισμένο ντουμάνι σκόνης που πρόδιδε τον ερχομό τους, ενώ συλλογίστηκε ρίχνοντας κλεφτή ματιά στην ώρα».
Οκτώ και μισή, μπράβο. Συνεπέστατοι στο ραντεβού τους.
Ένοιωθε μεγάλη περιέργεια να τους γνωρίσει , μα απείρως μεγαλύτερη ήταν η αγωνία του να πληροφορηθεί για την υπόθεση που τον απασχολούσε.
Το πορτοκαλί land rover σταμάτησε μπροστά του και πρώτος μ’ ένα σαρδόνιο χαμόγελο αποβιβάστηκε, «ακολούθησαν οι άλλοι » ο Μάικ που τον αγκάλιασε.
Πόσα χρόνια έχω να έρθω στη πατρώα γη φίλε?
Αν δε μου ξεφεύγουν οι ημερομηνίες τουλάχιστον πέντε, είπε ο Άλεξ.
Δεν άλλαξε καθόλου πάντοτε γαλήνια ,πανέμορφη!
Ευτυχώς, ο …. ευεργετικός πολιτισμός, αργεί να σκαρφαλώσει ως εδώ, συμπλήρωσε στοχαστικά ο Άλεξ.
Ελπίζω η βέβαια η …λευκή πούδρα του κατσικόδρομου να μη σας ενόχλησε?
Ο Μάικ δίχως να χάσει καιρό άρχισε τις συστάσεις.
Κύρια μου , κύριοι! Έχω τη χαρά να σας συστήσω το συγχωριανό και παιδικό μου φίλο, Άλεξ Κυριαδοντινόπουλο. Μηχανικό δικτύων ηλεκτρονικών υπολογιστών, κλπ. κλπ.
Φτάνει, φτάνει η διαφήμιση, θα με κάνεις να κοκκινίσω, παρενέβη εύχαρις ο Άλεξ.
Τέλος πάντων, «ανταποκρίθηκε γελώντας» τα υπόλοιπα στη πορεία.
Άλεξ από εδώ ο Αντουάν με τον οποίο ήδη γνωρισθήκατε απ’ το τηλέφωνο.
Ο Άλεξ έτεινε το χέρι στο παχουλό, μετρίου αναστήματος, εύθυμο, με φαλακρίτσα πενηντάρη καθηγητή που ντυμένος εκδρομικά, με κοντό σορτσάκι, πέδιλα και θαλασσί μπλουζάκι έμοιαζε περισσότερο με προσκοπάκι.
Χάρηκα που σε γνωρίζω κι’ από κοντά φίλε Άλεξ.
Η χαρά είναι δική μου Αντουάν .
Ο Μάικ συνέχισε. Η δεσποινίς Διονυσία Φανουριάδη.
Λέκτορας αρχαίων πολιτισμών στο πανεπιστήμιο της Αμβέρσας.
«Ο Άλεξ που δε μπορούσε να φανταστεί πως την παρέα συμπλήρωνε μια τόσο όμορφη γυναίκα περίπου στην ηλικία του, αποκρίθηκε.
Χαίρομαι ιδιαίτερα δεσποινίς…
Φώναζε με Ιόνη , τον διέκοψε αυθόρμητα, «διαισθανόμενη την έκπληξή του» την ώρα που έσφιγγε το λεπτεπίλεπτο χέρι της.
Μια σκιά ελκυστικής υποψίας από, ένα καλογυμνασμένο σώμα, ‘που παρά τη ζέστη μοσχομύριζε’ διαγράφονταν κάτω από το βαμβακερό ροζ κουστούμι.
Στο καλοκαιρινό συνολάκι έδεναν ασορτί μια …ασυναίσθητα ριγμένη στον ώμο πράσινη τσάντα και ομοιόχρωμα πέδιλα στα πεντικιουρισμένα , περιποιημένα της πόδια .
Συμπλήρωμα στην αφράτη γοητείας της έδιναν δυο φωτεινά γκριζοπράσινα μάτια και τα …απελευθερωμένα ανοιχτοκόκκινα μαλλιά της στα οποία είχε στηρίξει ανέμελα τα γυαλιά ηλίου.
Ο Μάικ συνέχισε απτόητος.
Από εδώ ο καθηγητής Νέστωρ Ανεμοβολίδης.
Διευθυντής στο τμήμα αρχαιολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών και επίτιμος διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου.
Ο Άλεξ άπλωσε το χέρι στον λεπτό , με το περιποιημένο μουσάκι γύρω στα εξήντα πέντε καθηγητή ο οποίος παραμάσχαλα κράταγε σφιχτά , ένα παραφουσκωμένο σκούρο φάκελο.
Ευτυχής κύριε καθηγητά.
Παρ’ ομοίως αγαπητέ Άλεξ.
Τελευταίος έδωσε το χέρι του ο καθηγητής αρχαίων γλωσσών και διαλέκτων στο ίδιο πανεπιστήμιο Βαλέριος- Βερνίκος Φαιστίδης.
Σας καλωσορίζω και σας κύριε καθηγητά.
Ο ψηλόλιγνος, γαλανομάτης καθηγητής δεν περνούσε εύκολα απαρατήρητος!
Έχοντας μπόι σχεδόν δύο μέτρα, ακατάστατα, γκρίζα μαλλιά και γυαλιά, με χοντρούς, μυωπικούς φακούς, έδειχνε διανοούμενος και λίγο φευγάτος.
Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και φιλοφρονήσεις ο Μάικ πρότεινε να συνεχίσουν στον ενικό. Όλοι συμφώνησαν χασκογελώντας.
Με μεγάλη οικειότητα λες και γνωρίζονταν από χρόνια πέρασαν στη πλακόστρωτη αυλή.
Έδειχναν κατενθουσιασμένοι με τη φυσική ομορφιά του χωριού,
το καλοδιατηρημένο σπίτι, με τον περιποιημένο κήπο και τον γόνιμο μπαξέ!
Στάθηκαν ειδικά στο μέγεθος και τη ζωηράδα του Δία ρωτώντας για το είδος και την ηλικία του.
Κι’ εκείνος όμως, «παρ’ ότι δεμένος προληπτικά» εκδήλωσε προς όλους τη συμπάθεια του γαβγίζοντας φιλικά.
«Μετά τις πρώτες εντυπώσεις έχοντας, «εν τω μεταξύ ανάλογα με τις προτιμήσεις τους» απολαύσει εύγευστο, πηγαίο νερό, αναψυκτικά και παγωμένες μπύρες ο Αντουάν ζήτησε ευγενικά από τον Άλεξ να απελευθερώσει χώρο στο τραπέζι.
…Προστρέχοντας σε βοήθεια και η Ιόνη έγινε πεντακάθαρο σε ελάχιστα λεπτά.
Η αγωνία του Άλεξ είχε κορυφωθεί, περιμένοντας να …ανοίξει η συζήτηση για το φλέγον θέμα.
«Πρώτος το λόγο πήρε ο Αντουάν απευθυνόμενος προσωπικά στον Άλεξ».
Συνεχίζεται…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
