| |
Λιονταρι σε αποκαλουν δοξαστικα κι οι ετοιμασιες του ενθρονισμου
βαστουν αιωνες, στην ιστορια, στης γης τους προμαχωνες. Μα η εισο-
δος που αποζητας δεν ειναι ερμαιο του καιρου, μα απροσπελαστο
ποταμι, κομματι, ΄Αγνωρου και Πυρινου, απο βοη ωκεανου και πυρινη
χαραδρα. Ξερεις τα βηματα που οδηγουν,προκαταβολικα -...ισως- και
το ποθουμενο να διεκδικεις, με τροπους μυστικους, καθως σου επιτρε-
πεται λιγο ψηλοτερα απο τη σαρκα, την αδυναμη να στεκεσαι.
Οι δαφνες σου σε καρτερουν και δαση της Αβύσσου, σου προσφερουνε
ανθους, θνητους να δελεαζεις, καθως σου επιτρεπεται λιγο ψηλοτερα, απο
τα ανθρωπινα να στεκεσαι. Ισως να σε ευνοουν ακομη και τα σχηματα του
απροσμενου κι οι μυριοι οιωνοι αιωνων, μα προσεξε την εισοδο, τη σφραγι-
σμενη μη διαβεις, στο φως το παγωμενο της αυγης. Αν αδεια εισοδου, δε
μπορεις να διεκδικησεις. Εγω, θα σε αποκαλω Σφετεριστη, καθως σου επι-
τρεπεται λιγο ψηλοτερα να στεκεσαι, απο τα ανθρωπινα της σαρκας και
της υλης.
Θρονο σου εταξαν χρυσο. Τ' αδερφια σου, μ' ονομα Θεικο σ' ονοματιζουν.
Μα προσεξε και τη χαραδρα, μη διαβεις, αν η χαραδρα δεν αναγνωριζει
την ισχυ σου. Κι αν χαραμαδα τη θωρεις, μεσα στη δυναμη την τοση, για
κοιταξε καλυτερα, θα δεις, χρειαζεσαι την αδεια, την εισοδο να βρεις, στην
εισοδο της σφραγισμενης λιθου. Εγω, σε αποκαλω Σφετεριστη, πως με
εξουσια δανεικη βρυχασαι κι ο χρονος σου, θεσφατος στη γη και λεω
πως φοβασαι... την εσχατη ωρα, που θα σου αφαιρεθει. Κι η αληθεια αυτη,
παντα θανασιμα θα σε πληγωνει, πιοτερο κι απο χτυπημα θανατου. Ο χρονος σου
ειναι δανεικος κι ομως, χριστηκες Αρχηγος και Λεων που βρυχαται.
Και δυό τρυγονια δεν πετουν στον Ουρανο, ουτε ζωη σε γη κατακρεμνιζουν,
αν δεν προσταζει ο Δημιουργος, χωρις την αδεια της σφραγισμενης λιθου.
Κι η αληθεια αυτη, παντα θανασιμα θα σε πληγωνει, πιοτερο κι απο χτυπημα
θανατου.
Μ' ονομα Θεικο τ' αδερφια σου σ' ονοματιζουν,σε γη ανθρωπινη και γης Αβύσσου
Αθανατο σ' αποκαλουν και θρονο χρυσο ενθρονισης, σου χτιζουν. Μα σκεψου
Λεων Μαυρε και Σφετεριστη της κτισης και Δρακε ανθρωποκτονε, η λυσσα σου,
σταγονα σε ωκεανο, στη Θεληση Εκείνου, που τα δυό τρυγονια που επλασε
θυμαται. Κι η αληθεια αυτη, παντα θανασιμα θα σε πληγωνει, πιοτερο κι απο
χτυπημα θανατου.
Αν αδεια εισοδου ανωθεν δε σου δωθει και η φωνη του μερμηγκα ισχυροτερη,
του Λεοντα ή του Δρακου και το λουλουδι το μικρο, πιοτερο δυνατο κι αυτο θα
σε ραπιζει ακομη, Λεοντα Μαυρε να θυμασαι. Γι' αυτο αν πεσω και χαθω,
θα πω, ο Κυριος μου, ο Ισχυρος επετρεψε με λογο και τετοιο λογο δεν αμφισβητω.
Ακομη και ο βρυχηθμος του Μαυρου Λεοντα και Δρακου, καποτε τελειωνει.
Μα τη χαραδρα μη διαβεις, στο φως το παγωμενο της Σεληνης, αν αδεια
εισοδου δε σου επιτραπει στην εισοδο του σφραγισμενου βραχου. Κι αν
λιγο τωρα, στεκεσαι ψηλοτερα, πανω απο τα ανθρωπινα της σαρκας και της
υλης, ο θεσφατος χρονος σου στη γη, καποτε τελειωνει, απο Εκεινον που τη
βουληση οριζει και τα δυό τρυγονια που επλασε θυμαται. Και δυό τρυγονια
δεν πετουν σε Ουρανο, ουτε ζωη σε γη κατακρεμνιζουν, αν δεν προσταξει
Εκεινος, διχως την αδεια της σφραγισμενης λιθου, κι η αληθεια αυτη, παντα
θανασιμα θα σε πληγωνει - χτυπημα σε Αχιλλειο πτερνα - χτυπημα θανατου,
σε Μαυρου Λεοντα κεφαλή, σε κεφαλή Ανθρωποκτόνου Δρακου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
