| |
Δεν ηταν τα οστα που κυρτωσαν κι εγειραν μπροστα το σωμα,
απ' την προσπαθεια, ηταν η ψυχη που κουλουριαστηκε στο απειρο
αγεννητο παιδι. Σ' αυτη τη θεση ριζωσε βουβη κι η αιωνια σιωπη
εγινε φιλη καλη, για να αποκοιμιζει μνημες και φαντασματα.
Πριν να γεννηθουν τα ματια, το κορμι και σχημα παρει η μορφη,
ηρθε στον κοσμο, σα σκια περαστικη και σταθηκε σε σωματα
πολλα αναμεσα, το κελυφος της συνθεσης να επιλεξει και ανα-
ριγησε νοσταλγικα για ο,τι ειχε πισω της αφησει, το απειρο και
αφραστο -για το θνητο - να προσπερασει.
Μιά παρουσια συντομη και περατη στη γη, με τ'αλλα πλασματα
σ'ενδυμα ομως, να ομοιασει, σαν ανεμος και σαν βροχη
της δωθηκε αορατη υφη, γιατι στην υλη την φθαρτη, πνοη να
υποταξει;
Ο καθε κοσμος εχει τη δικη του συνθεση, γιατί η υφανση στου
χρονου του αιωνιου, το αθανατο γραναζι, τα νηματα απο
διαφορο υλικο ν' αναμιγνυει και να υφαινει;
Σ' ενα πολυχρωμο μώσαικό, το άυλο και το υλικο, σ' εργοχειρο
αιωνιο, στον αργαλειό του Συμπαντος, τα νηματα ολα - αχρονα και
υλικα- κουβαρι του αξεδιαλεχτο τα πλαθει.
Και το αδραχτι, καθως το νημα του τυλιγει - αιωνες τωρα -
του κοσμου του άφθαρτου και του φθαρτού, του Συμπαντος
την υλη καθοριζει και του πεπρωμενου - αχρονου και θνητου -
ολα σ' ενα σωμα, σ' ενα υφαντο συμπαντικο, τα νήματά του
αθροιζει. Σ' εργοχειρο Θεικό, ατερμονα την υλη και το αχρονο
οριζει - συγκερασμος -.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
