| |
Όταν ραγίσουν τα κάγκελα της "φυλακής" σου....
Όταν η Ανατολή σκορπίζει χρώματα εντός σου...
Όταν στραγγαλίζεις την Ζωή...
Εξαντλώντας της άμυνες της…
Την αναγκάζεις να σου παρα-δοθεί...
Έτσι κι αλλιώς στον ποιό μικρό παράδεισο της Γης...
τα ερπετά θα περνούν δίπλα μας...
θα φλερτάρουν με το δηλητήριο την ύπαρξη...
έτσι κι αλλιώς με ασπίδες περπατάμε στα πεζοδρόμια...
στην ορμή της άμορφης μάζας...
που ξηλώνει τα κράσπεδα...
Εκεί Πρέπει να σταθείς όρθιος…
με γυμνές πατούσες…
να σκοτώνεις τα ερπετά…
να γυμνώνεις την δολιοφθορά…
σε απύθμενες χαράδρες…
την προστυχιά…
να την εκτελείς στην λαιμητόμο…
και το χαμόγελο από τα ραγισμένα χείλη…
να το φτύνεις στον υπόνομο…
Μονάχα τότε είσαι Ακλόνητος…
μονάχα τότε είσαι Νικητής…
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
