| |
Σαν σταγόνα που γλιστράει αργά πάνω σ’ένα μισομαραμένο φύλλο με κατηφορική κλίση. Διστακτική, προσεύχεται προς αποφυγή του μοιραίου. Αντιστέκεται σαν πληγωμένο παιδί που κάποιος ενήλικας του τραβά απότομα το χέρι.
Η τελευταία σταγόνα στα κλαριά μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς λιάζεται, περιμένοντας την εξάτμιση. Οι ηλιαχτίδες που αγάπησε τώρα καίνε ολοκληρωτικά το δέρμα, το κορμί της. Σουρωμένο το πρόσωπο και ο χρόνος σέρνεται επίτηδες.
Η τελευταία σταγόνα μικραίνει, συμπυκνώνεται, αλλοιώνεται. Ας είναι. Τουλάχιστον κατάφερε να αποφύγει το αναπόφευκτο, να εμποδίσει την ελεύθερη πτώση. Εμπόδισε την απορρόφηση απ’το χώμα, τον ακαριαίο θάνατο. Τουλάχιστον επέζησε. Έζησε μια μακροχρόνια (άχρωμη) ζωή κι είναι περήφανη για το επίτευγμά της.
Τώρα πια δεν φοβάται το ξάφνιασμα αλλά τη μαρτυρική πολιορκία του θανάτου.
Όταν αρχίζει κανείς να αντιλαμβάνεται την παρακμή, επισπεύδει –θαρρείς άθελά του- το τέλος.
Κλαίει αλλά τα δάκρυα δεν αντικαθιστούν ποτέ τις καταιγίδες. Κι έτσι το κλάμα μετατρέπεται σε μια μάταιη, εσωτερική, ολική, τελειωτική φουρτούνα.
Κάτω απ’το φως του Απρίλη μια σταγόνα κλαίει καθώς εξαφανίζεται αθόρυβα. Μια οδυνηρή ανώδυνη εξαφάνιση. Και κάπου αλλού μια θυελλώδης βροχή και πολλές, πολλές (άπειρες) σταγόνες σκάνε με δύναμη στο χώμα. Η απόλυτη διάσπαση.
Ίσως τελικά η διάσπαση να ήταν το ηρωικότερο τέλος.
Οι ήρωες της ζωής καμιά φορά εξατμίζονται. Έτσι γιατί καμιά φορά η ιστορία τιμωρεί τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της.
Όχι για τα λάθη, αλλά για την απραγία του παρελθόντος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
