| |
Σε συνάντησα αναπάντεχα
ένα πρωινό του Απρίλη
της νιότης μου ήσουνα πουλί...
ότι όμορφο αισθάνθηκα
εσύ μου το θυμίζεις.
Μεγάλωσα... δεν άλλαξες
ποιος ήμουνα με ξέχασες...
στα στέκια τα δικά σου πια, εγώ δεν τριγυρίζω.
Είναι οι ίδιες γειτονιές, τα ίδια μονοπάτια
τα δέντρα με τις φυλλωσιές που έπνιγαν τον τοίχο
τα ίδια ακούσματα παιδιών να παίζουν στην αλάνα
κι εκεί στην άκρη της γωνιάς το στοιχειωμένο σπίτι
απέναντι ο καφενές να πίνεις λεμονάδα
και παρακάτω τα σκαλιά, πρίν σε καληνυχτίσω.
Κίνησα τ' άλλο το πρωί, μα τίποτα δεν βρήκα
μονάχα μια πατημασιά επάνω σε τσιμέντο
ένα παιδί που κοίταζε με τρομαγμένα μάτια
την παιδική του ξενοιασιά να γίνεται κουρέλι.
Με ξέχασες ποιος ήμουνα
...εγώ όμως σε γνωρίζω
της νοσταλγίας το παιδί δεν θα γυρίσει πίσω
κι ούτε σκαλιά υπάρχουνε να σ' αποχαιρετήσω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
