| |
| | Μήδεια(7ο επεισοδιο-ivikos) |  | | |
ΜΗΔΕΙΑ 7ο ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ (1293-1419)
…Ο Ιάσονας μπαίνει μέσα με ορμή
ΙΑΣΟΝΑΣ
Γυναίκες που είστε εδώ κοντά, για πέστε μου στην πράξη
είναι κει μέσα η άθλια, που έχει διαπράξει
το φοβερό κακούργημα, το ανόσιο στο παλάτι
ή πήρε δρόμο , χάθηκε, και τώρα είναι φευγάτη;
Κάτω απ’ το χώμα να κρυφτεί, για πάντα κει ν’ αράξει
ή τα φτερά στους ουρανούς, ν’ ανοίξει να πετάξει,
αλλιώς θα δώσει όσα χρωστά στο σπίτι, εδώ και τώρα
που σκότωσε τους βασιλείς, σε τούτη εδώ τη χώρα.
Νομίζει πως θ’ αμνηστευθεί; Πως παύει το μπουγάζι;
Μα δεν με νοιάζει πια γι αυτή, για τα παιδιά με νοιάζει
Απ’ όσους έκανε κακό, κακό αυτή θα λάβει
μα τα παιδιά εκδίκηση, δεν θέλω να προλάβει
μην οι δικοί του βασιλιά , σύρουνε τα ηνία,
να πληρωθεί το φονικό της μάνας με μανία.
ΧΟΡΟΣ
Ιάσονά μου αν ήξερες πάθη που σου έχει αφήσει
τα λόγια τα λυπητερά, δεν θα ‘χες ξεστομίσει
ΙΑΣΟΝΑΣ
Τι τρέχει; Μην αναζητά θάνατο να μου φέρει
ΧΟΡΟΣ
Έχει σκοτώσει τα παιδιά, άθλιο μάνας χέρι
ΙΑΣΟΝΑΣ
Ωιμέ! Γυναίκα άθλια με έχεις αφανίσει!
ΧΟΡΟΣ
Μη τα φροντίζεις τα παιδιά σαν να ‘ναι σε άλλη ζήση
ΙΑΣΟΝΑΣ
Στο σπίτι σκότωσε αυτά; Ή έξω και με τάξη;
ΧΟΡΟΣ
Άνοιξ’ την πόρτα , θα τα βρεις εκεί να τα ‘χει σφάξει
ΙΑΣΟΝΑΣ
Μαντάλια ανοίξτε γρήγορα, κόρες και δούλων φάρες
ανοίξτε πόρτες διάπλατα, και ρίξτε τις αμπάρες
για να την δω τη συμφορά, ποιους έχει θανατώσει
αυτούς που κείτονται νεκροί, κι αυτή που θα πληρώσει.
(….δεν κουνιέται κανείς. Ο Ιάσονας
ορμά στην πόρτα και την τραντάζει.
Ξαφνικά πάνω από το σπίτι, εμφανίζεται
ένα άρμα που το σέρνουνε δράκοντες φτερωτοί
και μέσα του είναι η Μήδεια, κρατώντας τα
πτώματα των δύο παιδιών)
ΜΗΔΕΙΑ
Τις πόρτες τι ταρακουνάς, και θες να τις γκρεμίσεις;
Νεκρούς ζητάς, κι εμένανε θες να με συναντήσεις
που έκανα τούτο το κακό; Όμως δεν σε συμφέρει!
Πες τι με θέλεις γρήγορα, δεν θ’ αγγιχτεί το χέρι
Το αμάξι , ο Ήλιος που ‘χει γιο τον κύρη μου, για να ‘χει
το ‘δωσε. Κι είναι λάφυρο, απ’ των εχθρών τη μάχη
ΙΑΣΟΝΑΣ
Τέρας! Πανάθλια γυναικών, απ’ όλους σιχαμένη
από εμένα, από Θεούς, κι από ανθρώπων γένη
απ’ το σπαθί σου τα παιδιά πεθάνανε κομμένα,
εμένα ξεκληρίζοντας, κι είναι δική σου γέννα.
Παρ’ όλο το κακούργημα σε όλη την υφήλιο
τολμάς τα ξαγναντέματα , με γη, μα και με ήλιο.
Χάσου! Τα έχω τώρα πια εγώ τα λογικά μου
μα τότε που σε άρπαξα, δεν τα ‘χα τα μυαλά μου
απ’ τους δικούς σου άθλια, τη βάρβαρη τη γη σου
σε σπιτικό Ελληνικό, να υφάνεις την οργή σου,
γη και πατέρα πρόδωσες , που σ’ έχει υποστηρίξει.
Μα οι Θεοί, την μάνητα επάνω μου έχουν ρίξει
που σκότωσες απαίσια, στο σπίτι σου το αδέρφι
για να διαβείς με την Αργώ, της θάλασσας τα νέφη.
Αυτά έτσι ξεκίνησαν, κι αφού ήρθες σε γάμο
μ’ εμένα, κι έκανες παιδιά, τα σκόρπισες στην άμμο,
για το στεφάνι, ή αν θες, για άλλη παλλακίδα,.
Πράξη που δεν θα έκανε, ποτέ μιαν Ελληνίδα,
καλύτερη σε είχα δει, για τότε έτσι εφάνη
συγγένεψα στο πλάϊ σου, και σου έβαλα στεφάνι
λέαινα είσαι, μ’ έκαψες, σαν τα ξερά τα φύλλα,
στη αγριάδα ολόϊδια, στην Τυρρηνίδα σκύλλα.
Μα για να πληγωθείς εσύ, βρισιές δεν φτάνουν δάσος
κακούργα, δολοφόνισσα, χάσου, που ‘χεις και θράσος.
Κι εγώ ας κλάψω γοερά τη μαύρη μου τη μοίρα
που παντρειά δεν θα χαρώ, ούτε αυτή που πήρα,
ούτε στα τέκνα θα μιλώ που δεν έχω χορτάσει
που γέννησα κι ανάθρεψα, γιατί τα έχω χάσει.
ΜΗΔΕΙΑ
Σε όσα λες, αντίλογο, θα ‘χα, χωρίς πλεκτάνη
ο Δίας αν δεν γνώριζε αυτά που μου χεις κάνει
και όσα γεύτηκες καλά, από δικής μου δράσης.
Μα το στεφάνι μου γραφτό, δεν ήταν να ντροπιάσεις
να ‘μαι περίγελός σου εγώ, να χαίρεσαι τη ζήση
κι ούτε η βασίλισσα γραφτό ήτανε για να ζήσει.
Κι αυτός που νύφη σου έδωσε ο Κρέοντας ως τώρα
πώς να ‘μενε ατιμώρητος, που μ’ έδιωξε απ’ τη χώρα.
Λέγε με εσύ και λέαινα, δίχως καμιά ελπίδα
και Σκύλλα, κάτοικο χρονιές, εδώ στην Τυρρηνίδα.
Μα όπως μου άναψες φωτιές, κι εγώ σε έχω κάψει
ΙΑΣΟΝΑΣ
Το μερτικό το ‘χεις κι εσύ, σε αυτά που χεις ανάψει
ΜΗΔΕΙΑ
Καλώς, αν μένα παίγνιο η γνώμη σου δεν θα ‘χει
ΙΑΣΟΝΑΣ
Τέκνα μου, άθλια, κακή, σας έχει μάνα λάχει
ΜΗΔΕΙΑ
Η τρέλα του πατέρα σας έσυρε το μαχαίρι
ΙΑΣΟΝΑΣ
Όμως αυτά δεν σφάχτηκαν απ’ το δικό μου χέρι
ΜΗΔΕΙΑ
Για τις βρισιές, και το άθλιο, το νέο σου στεφάνι
ΙΑΣΟΝΑΣ
Για ένα κρεβάτι άθλια εσύ τα ‘χεις πεθάνει
ΜΗΔΕΙΑ
Για μιά γυναίκα, λίγο αυτό το έχεις; Θε’ μου μίλα
ΙΑΣΟΝΑΣ
Αν η άλλη είναι φρόνιμη. Εσύ είσαι όμως σκύλα
ΜΗΔΕΙΑ
Αυτά δεν ζούνε! Σε πονά! Τα μέσα σου πενθούνε!
ΙΑΣΟΝΑΣ
Ζούνε αυτά! Τον φόνο τους θα τον εκδικηθούνε
ΜΗΔΕΙΑ
Γνωρίζουν οι Ουράνιοι γι αυτή τη πυρκαγιά σου
ΙΑΣΟΝΑΣ
Όπως επίσης ξέρουνε τη δολερή καρδιά σου
ΜΗΔΕΙΑ
Εχθρέψου με! Λοιπόν, γι’ αυτό, δεν θέλω άλλα λόγια
ΙΑΣΟΝΑΣ
Ίδια κι εγώ! Ας πορευτώ σε άλλα δρομολόγια
ΜΗΔΕΙΑ
Λέγε μου! εκεί θέλω κι εγώ να πορευτώ συνάμα
ΙΑΣΟΝΑΣ
Ας τα εδώ για να θαφτούν, και να πνιγώ στο κλάμα
ΜΗΔΕΙΑ
Όχι! Από μένα θα θαφτούν, αυτά ορίζει η μοίρα
κει στης Ακραίας τον ναό, που προσκυνούν την Ήρα
μην πάει κάποιος μου εχθρός, εκεί και προσπαθήσει
τους τάφους των δυό βλασταριών, άθλια να συλήσει.
Κι εδώ, στου Σίσυφου τη γη, γιορτή καθιερώνω
μήπως και έρθει κάθαρση, στον άνομο τον φόνο.
Εγώ θα φιλοξενηθώ, στην γη του Ερεχθέα
στον γόνο του Πανδίονα, στην χώρα του Αιγέα.
Μα εσύ θα πας σαν λείψανο, και το ‘χα στα όνειρά μου
να δεις το τέλος το πικρό, του παρ’ ολίγο γάμου.
ΙΑΣΟΝΑΣ
Ω! που να στείλει το κακό, Δίκη, και Ερινύα!
ΜΗΔΕΙΑ
Μα κι ο Θεός, που ψευδορκείς, θα σ’ έχει μιά μανία
ΙΑΣΟΝΑΣ
Αλίμονό σου φόνισσα, κακούργα, σιχαμένη.
ΜΗΔΕΙΑ
Στο σπίτι! Άειντε στην κυρά! Ταφή σε περιμένει!
ΙΑΣΟΝΑΣ
Πηγαίνω δίχως τα παιδιά, μα έρημος, και μόνος
ΜΗΔΕΙΑ
Κι ακόμα είσαι στην αρχή. Γερνάς, θαρθεί κι ο πόνος
ΙΑΣΟΝΑΣ
Αγαπημένα μου παιδιά, στου Άδη την αλάνα….
ΜΗΔΕΙΑ
Όχι από σένα τούτα δα! Μονάχα απ’ τη μάνα
ΙΑΣΟΝΑΣ
Κι απ’ την αγάπη την πολλή, σφαγής έστειλες λάμψη!!
ΜΗΔΕΙΑ
Τα ‘σφαξα! Η πράξη μου αυτή, εσένανε να κάψει
ΙΑΣΟΝΑΣ
Αλίμονό μου ο δύστυχος, τα χείλη ν’ ακουμπήσω
επάνω στα χειλάκια τους, να τα νεκροφιλήσω
ΜΗΔΕΙΑ
Τώρα τα θες, μα τα ‘διωχνες πιο πριν σε ξένα αυλάκια
ΙΑΣΟΝΑΣ
Για το Θεό σου, άσε με ν’ αγγίξω τα κορμάκια
ΜΗΔΕΙΑ
Δεν γίνετε! Ο λόγος σου, στην άκρη, κει θα μένει
(…εξαφανίζετει το φτερωτό άρμα)
ΙΑΣΟΝΑΣ
Δία! Το ακούς το τι τραβώ από τη σιχαμένη
τη λέαινα, την φόνισσα, που έπρεπε να την πνίξω.
Μα αν τα παιδιά μου δεν μπορώ στον θάνατο ν’ αγγίξω,
επικαλούμαι τους Θεούς στα ουράνια που κατέχω.
Μα και τους άλλους δαίμονες, για μάρτυρες τους έχω
πως αφού μου τα σκότωσες, στην πίκρα μου ν’ ανάψω
δεν επιτρέπεις ν’ αγγιχτούν, και ούτε να τα θάψω,
που είθε μαζί σου μ’ έρωτα να μην είχα σπαρμένα,
παρά από σένα να τα δω, να κείτονται σφαγμένα
(…………..βαδίζει προς την έξοδο σιγά-σιγά
Το ίδιο κάνει και ο χορός)
ΧΟΡΟΣ
Δίας στον Όλυμπο κρατά
πολλά από τα μπορετά
το αδύνατο οι Θεοί φορούν.
Πίστη στο απίστευτο μπορούν
άπιαστα κάνουν οι Ουρανοί.
Τα ίδια κι εδώ έχουν γενεί!!
ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
20-04-2012 @ 23:38 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | oneiropola
21-04-2012 @ 09:56 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
την καλημερα μου !!! | | monajia
21-04-2012 @ 10:40 | ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | daponte
21-04-2012 @ 11:20 | Καλημέρα. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και αυτό το μεταφραστικό σου έργο. Πιστεύω ότι ξανανιώνεις το αρχαίο κείμενο και του χαρίζεις ζωντάνια και παλμό. Σε ορισμένα σημεία οι επιλογές των λέξεων δίνουν ένα σατιρικό τόνο και φλερτάρουν με την παρωδία, χωρίς αυτό να μειώνει το κείμενο. Θα μπορούσε να είναι αφορμή και για μια διαφορετική από τα συνήθη σκηνοθετική ματιά. (κάτι ανάλογο είχα παρακολούθήσει παλιότερα σε σκηνοθεσία Α. Βουτσινά)
Εύχομαι να ευοδωθεί εκδοτικά το εγχείρημά σου και σου δίνω συγχαρητήρια για την όλη προσπάθεια.
Με εκτίμηση. | | ierapostolos
22-04-2012 @ 17:49 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
