Η νύχτα
σου χαρίζει
τη σιωπή της...
το μαύρο
βελουδένιο της
μανδύα
εκεί
για να κουρνιάσεις…
σαν πιάνο
όμορφα
κουρδίζει
την αιώνια
ανοχή της...
περίτεχνα
στολίζει
το τριανταφυλλένιο της
το στρώμα
εκεί
να ξαποστάσεις…
...σαν λογαριάζεις...
ανάσες
-πόσες-
έχεις σπαταλήσει
και εσύ…
το μόνο
που δωρίζεις...
το ηχόχρωμα
της κραυγής σου
καθώς…
βουτάς
στο κενό
με πνοές
μετρημένες
… τόσες…