| |
Νοσταλγικός του Ωραίου Αισθησιασμού ως Πλάνην Εύμορφον !
Σαν Λυρικός Εκστασιασμός, Με Ανέγγιχτη Ουσία, Με Απαράμιλλα Της Ηδονής Απώτερα Πεδία!
Ωσάν Τη Βροχή, Την Λυγερώς Εγκαρτερούσαν, Ανέτειλε για να Εγκαλεστεί Γυμνή,
Ή Ιοστεφανωμένη Κυθηρεία, Για Να Θαμπώσει Με Κορμί,
Στης Θάλασσας τη Μαγεμένη την Λαγνεία,
Το Φεγγοβόλο Μέσα στην Σιωπή που Λύνει με τη Βία !
Στο Απώτερο το Ακρογιάλι, που τόσο να μας έλαβε μακρυά Ή σκέψη Ή Ωραιοπλασμένη,
Από τα Άφθαστα Τα Χείλη Τα Υμνούντα, Την Ύψιστη Την Ηδονή !
Πως Να Μονάχα Τόσο Δά ! Μια Ωραία Ηδονοχάρη !
Με Τόσο Να Κορμί, Τόσην Μεγάλην !
Την Αρμονία Αναζητά στα Φυλντισένια, στα Χρυσαφένια Βάθη !
Από τον Ορίζοντα μακρυά καθώς Αχνοφαίνεσαι, μοιάζεις με Ολοφαίνουσα Χάρη !
Μα μόλις έρθει κανείς κοντά Αποπλανεύεται Όλη η Πλάσις !
Τον Ουρανό σου Αναζητά να γίνει, Πράξη Ερωτική Αναπαρισταμένη! Σε Μέλανα Δοχείο !
Και τα Λουλούδια σου για Πάντα να έχουν Στεναγμό, Πως μόνο αυτά Ροδίζουν !
Καθώς από το Σώμα Σου που Τόσο Αποπνέει, Και Έκχυλίζει Τη Φωτιά,
Τόσον Αβάσταχτον Της Όψεως Λυρισμό Έχει !
Και Άκρατο Αισθησιασμό Εμπνέει !
Την Πλάση Ζωντανεύει !
Τόσην Μεγάλην Ομορφιά Κατέχει ! Τόσην Μεγάλην Έχει !
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
