| |
Όλα καλά που περνάν γύρω μας
χαχανίζοντας με τους τριγύρω μας
ξεχνώντας πεποιθήσεις του μυαλού μας ρήσεις
στο άδειο εγώ μας καβάτζαρα τον εαυτό μας
γέλια τρελά η ζωή κραυγάζεται, κουρέλια μοιράζεται
Γραβάτα θα φορέσω ανθρωπάκους να μαζέψω
το μαντρί να συγυρίσω θα σαρκάζω θα συνηθίσω
μασκαρεμένος εσένα θα ζω ευτυχισμένα
αλλού ξημερωμένοι του τι μέλει γενέσθαι οι πωρωμένοι
σ’ ένα τοίχο παρανοημένοι κοιτούν την ελπίδα κρεμασμένη
Του μυαλού μου το εγώ έχει αράξει
σε αναμνήσεις που είναι εντάξει
την ουσία του μυαλού ντοπάρω
φεύγοντας για του σωστού το θάρρος
που τόσο μ’ έχει φτιάξει κι έχω πετάξει
Έχω τρακάρει μοιραία μ’ ένα καράβι του Οδυσσέα
τα κομμάτια μου ενώνω παρέα μ’ ένα χρόνο
μα και μ’ αυτόν έχω κόψει του πολλά πολλά την όψη
την ψυχή μου ηλεκτρίζω φιλί ζωής της δίνω
μήπως κι ανασάνει μαζί της να με γιάνει
Του ονείρου μου την όψη οι τριγύρω μού χουν κόψει
άλλοι για να με βοηθήσουν άλλοι να με συγχύσουν
μ’ ένα παιδί δικό τους φτιαγμένο στο μυαλό τους
το αντίτιμο της καλοσύνης που δεν είχαν εκείνοι
μήπως και κάτι αλλάξει σ' αυτό που λέμε εντάξει
Σηκώνομαι την μοίρα βρίζοντας που μ’ έσπειρε θερίζοντας
σε τόπο με υψηλά τα γούστα πως βρέθηκα με έτσι παπούτσια,
την εικόνα σου να φτιάξεις της ψυχής σου το αμάξι
για σκύλο στο εγώ σου πάρε τον εαυτό σου
ζώντας ευτυχισμένα, στης ανάγκης την ουσία που διατηρεί τα θεία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
