| |
| | Η μοναξιά του φωταγωγού |  | | |
Κάτω από την βρωμιά της πόλης, στα θρύψαλα των ονείρων
Βλέπω και εγώ σαν μικρό παιδί το φως να ξεγλιστράει μέσα από τις μπάρες του φωταγωγού
Το ψέμα, το άγχος και η κατάθλιψη ανθίζουν στα ξεραμένα γρασίδια ανάμεσα στις πολυκατοικίες
Και οι μοναχικοί άνθρωποι κοιτάζουν έξω από το παράθυρο και βουλιάζουν στη μοναξιά του φωταγωγού
Λούζουν τα δάκρυά τους με το φως και ψάχνουν θραύσματα παιδικών χρόνων στον ουρανό
Μα τα μάτια δεν χορταίνουν ουρανό, πώς να χορτάσουν γαλάζιο
Μέσα στη γκρίζα παγωνιά και τα θλιμμένα πρόσωπα
Τις μυρωδιές στο λεωφορείο, τα ιδρωμένα καθίσματα και την εξαθλίωση να ανθίζει
Σαν κακοπροαίρετο λουλούδι μες στην καταχνιά που ειρωνικά ξεδιπλώνει την ομορφιά μες στο βουβό τοπίο μιας πόλης
Σαν να θέλει να κοροϊδέψει τη δυστυχία και την απομόνωση των άδειων προσώπων της βροχής.
Στεκόμουν, που λες, φίλε μου, και κοίταζα το φωταγωγό
Και με την καρδιά στα χείλη έτοιμη για πτήσεις και ταξίδια αναρωτιόμουν
Τι κόσμος υπάρχει πάνω απ’ το φωταγωγό
Ποιο μυστικό, λυτρωτικό βασίλειο γεμάτο παιχνίδια και ανεμελιές
Ποιο ολόγλυκο τραγούδι θυμίζει έρωτα και πάθος
Ποιο δάσος κρύβει λογής λογής λουλούδια και χρώματα
Ποια συναισθήματα ανθίζουν και μαραίνονται, ποιες ζωές ανοίγονται και ποια νέα μονοπάτια μας καλούν να τ’ ανακαλύψουμε;
Πρέπει να υπάρχει κόσμος πέρα από το γκρίζο της βιομηχανικής πόλης
Πρέπει να υπάρχει ομορφιά εκεί έξω, που δεν την σκιάζει ο υλισμός και ο θάνατος
Πρέπει να υπάρχει κάτι που να μας σώζει από τον βούρκο της δουλειάς και της ιεραρχίας
Τέτοια σκέφτομαι, εγώ, το μικρό παιδί, κοιτάζοντας τον φωταγωγό
Και κρύβω την καρδιά μου στην τσέπη μου να την ταΐζω όνειρα και ευχές
Και εμπειρίες, και εικόνες, και ομορφιές χωρίς ασβέστη και βρωμιά
Αναλλοίωτες στο χρόνο, λαμπερές σαν ήλιος πάνω από το χιονισμένο βουνό
Σαν φεγγάρι μέσα απ’ τα σύννεφα, σύντροφος των εραστών στα δάση
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση... Τόση πολύ ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή... | | | |
|
prince philip
05-05-2012 @ 01:18 | ΘΕ'Ι΄ΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ !!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Kostas Houston
05-05-2012 @ 01:37 | Απίστευτο! Μεγάλωσα στον πρώτο όροφο μιας τετραοροφης πολυκατοικίας στην Καλλιθέα. Κάθε μα κάθε πρωί που ξυπνούσα έβλεπα το ουρανό από το παράθυρο της κουζίνας που ήταν σε ένα φωταγωγό! Ήθελα να δω τι χρώμα έχει ο ουρανος και πάντα αυτή η θέα γεννούσε το πρώτο συναίσθημα της μέρας. Και ναι! Ακόμα και το ασβεστωμα του φωταγωγού από τη γιαγιά μου θυμάμαι. Από τότε εχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Πότε όμως δε θα ξεχάσω τη θέα του ουρανού από το φωταγωγό. Σε ευχαριστώ που έγραψες για κάτι τόσο οικίο και ιδιαίτερο συνάμα. | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
05-05-2012 @ 07:46 | ::yes.:: ::theos.:: ::yes.:: | | monajia
05-05-2012 @ 07:57 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΝΑΜΠΕΛ
05-05-2012 @ 18:08 | Πρέπει να υπάρχει κόσμος πέρα από το γκρίζο της βιομηχανικής πόλης
Πρέπει να υπάρχει ομορφιά εκεί έξω, που δεν την σκιάζει ο υλισμός και ο θάνατος
Πρέπει να υπάρχει κάτι που να μας σώζει από τον βούρκο της δουλειάς και της ιεραρχίας
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΣΙΓΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΜΑΣ ΞΕΦΕΥΓΕΙ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΡΟΥΦΑΝΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΕΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ.. ΠΟΛΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | ο Γέροντας
05-05-2012 @ 20:07 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
