| |
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ
Το πράσινο τ' ακορντεόν, στα χέρια σου κοιτάζω
μα σαν ζητάς βοήθεια εσύ, εγώ αλλού κοιτάζω
τα μάτια σου να μην τα δω, απλά αναστενάζω.
Μα εσύ, ξεσπάς σε κλάμα
της απόγνωσης το κλάμα
μα εσύ πονάς και βλέπεις
πως βοήθεια πια καμία, από άνθρωπο δεν έχεις!
Λυπάμαι και σε προσκαλώ, κοντά μου να καθίσεις
για τη ζωή σου τη μικρή, ζητάω να μιλήσεις
και σε κερνώ και παγωτό, τη θλίψη σου ν' αφήσεις.
Και εσύ, γλυκά κοιτάζεις
και κουβέντες μου αραδιάζεις
και εσύ νάζια μου κάνεις
και το νου και την καρδιά μου, σαν αγέρας αγκαλιάζεις!
Παιχνίδι ρώτησα αν θες, λιγάκι να γλυκάνω
τις ώρες σου τις δύσκολες, μήπως κι εγώ σου γιάνω
και σαν μου γέλασες γλυκά, αχ είπα θα πεθάνω!
Και στο μαγαζί που μπήκα
τον υπάλληλο τον είδα
να κοιτά με απορρία
του Συντάγματος τ' αλάνι, αγκαλιά με μια κυρία!
Και εσύ που πριν πονούσες
σαν αστέρι με κοιτούσες
λες κι εμείς οι δύο ξένοι
ζήσαμε σαν δυο λουλούδια, μεσ' το ίδιο το παρτέρι.
Και εσύ που πριν πονούσες
άκουσα που τραγουδούσες
της αγάπης το τραγούδι
και ένιωσα μεσ' την ψυχή μου, να ανθίζει ένα λουλούδι!
ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΙΜΙΝΗ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
