| |
Κι ειδα τον Ποιμενα τον καλο, τα προβατα, τα αγαθα ατην πυλη
να εκβαλλει. Το χειροκροτημα πυκνο, το θεαμα ακριβο. Τοση
σφαγη αιωνια, πόσο κοσμο φτηνο να συνεπαρει; Ακουραστος
βαδιζει ο Ποιμενας -προπορευεται - για τον Ουρανο, το ενδυμα
λευκο κι αστραφτει. Στα χερια Του, χρυσος, σμυρνα, λιβανι.Ολα
τα πρόβατά Του αριθμημενα.
Στην ακρη της Αβυσσου στεκουν προστοιβαγμενα, σε γη που
αδημονει να ξεδιψασει. Κι η Αρενα μαχαιρι ακονιζει αιχμηρο, με
γελωτα φαιδρο. Κι ο φοβος των σφάγειων, απειροδυναμος φρου-
ρος, απειροδυναμα ραπιζει -ενας ακομη εχθρος- ζητώντας στη
ψυχη τους να λιγοψυχησει, την κρισιμη ωρα της μαχης.
Το χειροκροτημα ανεξαντλητο, στιφη τα πληθη συγκεντρωμενα
και να σου, η σφαγη αρχιζει. Το πληθος ξεφωνιζει, με λυσσα
αμερωτου. Βοη πυκνη, ηχηρη, ο πονος κι η οδυνη των σφάγειων,
τον οχλο σε μαυρο θανατο εθιζει και μεθα.Τα προβατα ολα αριθμημενα,
αιμα ζεστο σε γη που αδημονει να ξεδιψασει.
Γελια, φωνες, εξοχες οι συμμετοχες - το θεαμα ακριβο-πόσο κοσμο
φτηνο να συνεπαρει; Δωρα φερουν κι ανταλλασσουν, μα λιγο ψηλα,
λιγο κρυφα - οσο το μαρτυριο διαρκει - κι οι Αγγελοι του Ουρανου,
γιορταζουν κι αδημονουν. Μετρουν τα σφαγεια ενα-ενα και τα κεφα-
λια στεφανωνουν, αξιων μαρτύρων και στρατιωτών.
Λαμπει χρυσος και ευωδιαζουν σμυρνα, λιβανι - δωρο-αντιδωρο- σε
αιμα θυσιας αγαθων. Κλεινει η θυρα της Αρενας, τα πληθη, στιφη ξεχα-
σμενα, σε νεο θεαμα βίας, μαυρου θανατου και μαρτυριου εθισμος. Ομως,
στην κολαση σεισμος, θεμελια τριζουν, οδυρμος! Και τωρα οι Αγγελοι
φανερα πανηγυριζουν, καινουριας πυλης τα κλειδια ολοχρυσα φεγγιζουν,
- σε σφραγισμενη θυρα του Ουρανου -και κλειδωνια αγγιζουν. Κι ενα- ενα,
τα σφαγεια αναστημενα, σε δοξα αιωνια - προσμετρημενα-προσεγγιζουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
