| |
Ξύπνησε με…
ν’ απο-δράσει…
η παιδικότητα της Ψυχής μου…
με σκουντούν…
γερασμένα πρόσωπα…
νεκρά χαμόγελα…
συναντώ όχλο απείθαρχο…
στα σκαμμένα πεζοδρόμια…
χαμήλωσε ο κόσμος…
μίκρυνε…
ασχήμαιναν οι μορφές…
στο θρίλερ της «ζωής»…
εφιάλτες κυλούν στο μετρό…
με φανάρια μαύρα στις πλατείες…
ορφάνεψα…
δεν αντ-έχω…
χλωμά ντουβάρια…
βρώμικα χνώτα…
από νοθευμένο αλκοόλ…
και παράνομα τσιγάρα…
Ξύπνησε με…
μ’ ένα χαμόγελο…
στ’ απέραντο γαλάζιο…
νάρκωσε με…
με ήχους από ηρωίνη Ζωής…
μελωδίες εφηβείας…
παφλασμούς αναγέννησης…
μελωδίες αφής…
Ξύπνησε με…
σ’ έναν αστρικό διασυρμό…
πολυδιάστατο…
ανα-σύνταξε τις αισθήσεις…
στο βάθρο του βυθού σου…
απέβαλα παρ-ουσίες…
υποτονικές αναθυμιάσεις…
ύφαλους παλμών…
μιας πεισματάρας κόλασης…
Ξύπνησε με…
δίδαξε με…
να Ζω…
περ-πατώντας…
πάνω από τους κρατήρες…
που σκορπίζουν Θάνατο…
κουράστηκα…
ν’ αντιδρώ…
χωρίς να Ζω…
Ξύπνησε με…
χωρίς δάκρυ…
σ’ ένα θαύμα ανατροπών…
δίχως σακάτικες κορδέλες…
δίχως χρώματα πλειστηριασμών…
Ξύπνησε με…
μονάχα με Φως…
απ’ το ουράνιο τόξο…
μιας ατόφιας Ζωής…
Ψυχή μου…
Εσύ…
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
