| |
Και τι πιο χάλκινο από ένα άστρο που χάθηκε στη στάχτη.
Παντοτινά σ' αγαπούσα, μέχρι που ο χρόνος σταμάτησε
κι έγινες ένα παιδί που έχασε το δρόμο για το σπίτι.
Τι πιο θλιμένo αλήθεια απο ένα παιδί που έχασε το δρόμο για το σπίτι;
Προσπάθησε να θυμηθείς.
Βουβά ορυχεία τα σιωπηλά σου μάτια,
μα δεν μπορεί! Κάπου θα έχεις μυστικά.
Κάπου θα κρύβεις μια κάποια περηφάνεια!
Ελα
Έλα τις καστανιές και πάλι να φιλήσεις
Να σκάψουμε το κοκκινόχωμα, βαθιά να βρούμε
Θεμέλια κόκκαλα για να φωτίσουμε λευκά
τόσων ετών σκοτάδι
Μονάκριβη.
Τόσοι σε θέλησαν, κι εσύ δεμένη στο κρεβάτι
Ξεχνάς στον ύπνο την οδύνη
ʼστρο μου, άστρο Φως!
Που χάλκεψες και γέμισες τουριστικά μπακίρια.
θέλω μια σφαίρα να φυτέψω στο μάτι του πασά
Αρχαίο ψωμί που τρως!
Γεμάτο χώμα και χαλίκι
Κομμάτια πηλού το σάλιο σου
μα πώς το καταπίνεις;
Κοκκίνησε ο ουρανός, με μια μισή σελήνη
Κι όσο γαλάζιο σου 'μεινε ξασπρίζει στα παράλια.
Στα κύματα που κολυμπούν οι ξένοι
Στα κύματα που κολυμπούν οι ξένοι.
Και τώρα σ' αγαπώ,
και θα σ' αγαπώ, μετά το χρόνο
ακόμα κι αν ξεχάσεις, Κόρη, τ' ονομά σου:
Κύπρος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
